Η σύνταξη του πατέρα μου μειώθηκε - Το μαγαζάκι που δούλευα έκλεισε, το κατάστημα της μητέρας μου έκλεισε....

 

Ερημικό τοπίο

 Όταν ήμουν 18 η καρδιά μου έμοιαζε σαν παράδεισος. Παντού δέντρα, ουράνια τόξα, θάλασσα και ζεστός ήλιος. Ξέρεις, από εκείνον με τη γλυκιά ζέστη που νιώθεις να σε αγκαλιάζει.

Στα 22 όμως άρχισε η οικονομική κρίση, ακόμα δεν το είχα καταλάβει καλά καλά, οπότε μόνο τα μικρά δεντράκια ξεράθηκαν, καθώς απλά μειώθηκε το εισόδημα από το κατάστημα της μητέρας μου. Στα 25 άρχισα να ψάχνω δουλειά παράλληλα με το πτυχίο, εκεί βρήκα κάτι αλλά για το χαρτζιλίκι μόνο, τουλάχιστον δεν ξόδευα τους δικούς μου, πάλι μικρές απώλειες είχαμε.

Στα 26, στην καρδιά της κρίσης, η δική μου καρδιά άρχισε να αδειάζει. Το μαγαζάκι που δούλευα έκλεισε, το κατάστημα της μητέρας μου έκλεισε, η σύνταξη του πατέρα μου μειώθηκε.

Με κάθε "θα σας τηλεφωνήσουμε" χωρίς ανταπόκριση, με κάθε δοκιμαστικό χωρίς πληρωμή, με κάθε βροχή και κρύο χωρίς θέρμανση, με κάθε αρρώστια των δικών μου και χωρίς χρήματα για ιατρούς είχε ένα αποτέλεσμα και μόνο να μείνουν στην καρδιά μου λίγα δέντρα, θάλασσα και ήλιος.

Φέτος, στα 27, έχασα τον πατέρα μου εκεί όλη η θάλασσα ξεράθηκε. Πέρασαν 3 μήνες... Σύνταξη χηρείας της μητέρας μου 135€, άνεργη κι αυτή κι εγώ, τίποτα δεν έμεινε, η καρδιά ερήμωσε τελείως... Μόνο 135€, ίσα-ίσα για τα χαράτσια.

 

dryheart , 27 χρ. , Θεσσαλονίκη

Πηγή ➤ freepen