.png)
Στὶς 17 αὐγούστου τοῦ 1951, ἡ κοινωνία τῆς Κέρκυρας συγκλονίστηκε ἀπό τὸν τραγικὸ θάνατο τῆς δεκαεξάχρονης Βάντα Πιέρρη, ὅταν τεράστιος λευκὸς καρχαρίας, τὴν κατασπάραξε στὴν περιοχὴ Μὸν Ῥεπό, ὅπου ἔκανε μπάνιο μὲ τὸν δεκαοκταετὴ φίλο της, Γεῶργιο Ἀθανάσαινα, ὁ ὁποῖος τραυματίσθηκε, ἀλλά ἐπέζησε.
Ἡ εφημερίδα «Ελευθερία» τῆς 18ης Αὐγούστου 1951, ἀνέφερε τὸ γεγονός ὡς ἑξῆς: « Κατὰ τηλεγράφημα τοῦ λιμενάρχου Κερκύρας πρὸς τὸ ὑπουργεῖον Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας, θαλάσσιον κῆτος, κατεσπάραξε ἀπό τῆς ἀκτῆς τῆς νήσου καὶ παρὰ τὴν θέσιν Μὸν Ῥεπὸ, τὴν Βάντα Πιέρρην καὶ ἐτραυμάτισεν ἐλαφρῶς τὸν Γεώργιον Ἀθανάσαιναν, μαθητὴν τῆς Στρατιωτικῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς».
Ἡ Βάντα ἦταν ἕνα πανέμορφο κορίτσι 16 ἐτῶν, μαθήτρια τοῦ Γαλλικοῦ Ἰνστιτούτου καὶ κόρη τοῦ διευθυντοῦ τοῦ ὑποκαταστήματος τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης.
Τὴν ἐπίθεση δέχτηκε ἐνῶ κολυμποῦσε σὲ βάθος ποὺ δὲν ξεπερνοῦσε τὰ 6 μὲ 7 μέτρα, καὶ ὅπως περιέγραψε ὁ ἐπιζήσας φίλος της τὸ περιστατικό, βρισκόντουσαν σὲ ἀπόσταση 200 μὲ 250 μέτρα ἀπό τὴν ἀκτή. Τὸ κῆτος ἀντιλήφθηκε ὁ Ἀθανασούλας καὶ βλέποντας τὴν ἀναστάτωσί του ἡ Βάντα τὸν ῥώτησε τὶ εἶχε. Γιὰ νὰ μὴν τῆς προξενήσει πανικὸ, τῆς ἀπάντησε ὅτι δὲν εἶναι τίποτα καὶ ὅτι αὐτό ποὺ εἶδε εἶναι δελφίνι.
Τὸ αἱμοβόρο κῆτος ἀρχικά τοὺς προσπέρασε διερευνώντας, πέρασε κάτω ἀπό τὴν Βάντα, ἔμεινε πίσω σὲ ἀπόσταση 7 περίπου μέτρων καὶ μετὰ ὥρμησε κατὰ τῆς ἄτυχης νέας. Ὁ Ἀθανασούλας μόλις ποὺ πρόφτασε νὰ δεῖ τὰ πόδια της πάνω ἀπό τὴν θάλασσα καὶ ὅταν ὁ καρχαρίας βυθίστηκε, εἶδε τὴν θάλασσα στὸ μέρος ποὺ προηγουμένως κολυμποῦσε ἡ Βάντα, νὰ γίνεται κόκκινη.
Τὸ γεγονὸς συντάραξε τὴν κοινωνία τῆς Κέρκυρας, ἀλλά πέρασε στὰ ψιλὰ γράμματα τοῦ Ἀθηναϊκοῦ τύπου.Τὴν ἴδια περίοδο, ὑπῆρξαν ἀναφορές γιὰ ἐμφάνισι καρχαρία στὴν Λευκάδα καὶ τὴν Ἰθάκη, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀπαγόρευσι κολύμβησης καὶ κίνησης λεμβῶν ἔξω ἀπό τὸ λιμάνι.
ΟΙ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΡΧΑΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Ὁ ἐκπαιδευτής αὐτόνομης καὶ ἐλεύθερης κατάδυσης, Μανώλης Μπαρδάνης, μέσα ἀπό τὴν πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἔρευνα ποὺ ἔκανε γιὰ τὴ δράσι τῶν καρχαριῶν στὴ χώρα μας, κατέγραψε ἐπιθέσεις τους ἀπό τὴν ἀρχαιότητα ἔως τὰ πρόσφατα χρόνια.
Ἡ πρώτη καταγεγραμμένη ἀναφορά ὑπάρχει στὸ βιβλίο ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΣΤ’ ΕΡΑΤΩ, 44-[ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ σ.46] , τοῦ Ἠροδότου, στὸ ὁποῖο γράφει γιὰ τὴν ἐπίθεση «θηρίων» ποὺ δέχθηκαν οἱ ναυαγήσαντες στὸν Ἄθω λόγῳ κακοκαιρίας, Πέρσες τοῦ Μαρδόνιου.[493-492 π.Χ.]
«ὥστε γὰρ θηριωδεστάτης ἐούσης τῆς θαλάσσης ταύτης τῆς περὶ τὸν Ἄθων, οἵ μὲν ὑπό τῶν θηρίων διεφρείροντο ἁρπαζόμενοι, οἱ δὲ πρὸς τὰς πέτρας ἀρασσόμενοι· οἱ δὲ αὐτῶν νέειν οὐκ ἐπιστέατο καὶ κατὰ τοῦτο διεφθείροντο, οἵ δὲ ῥίγεϊ».
«Ἐπειδή ἡ γύρω ἀπό τὸν Ἄθω θάλασσα, εἶναι γεμάτη ἀπό θαλάσσια θηρία, ἄλλους τοὺς ἅρπαζαν καὶ τοὺς καταβρόχθιζαν τὰ θηρία καὶ ἄλλοι συντρίβονταν ἐπάνω στοὺς βράχους. Ἄλλοι πάλι, πνίγονταν ἐπειδή δὲν γνώριζαν νὰ κολυμποῦν καὶ ἄλλοι πέθαιναν ἀπό τὸ κρύο».
Ὁ Ἀριστοτέλης στὸ «Τῶν περὶ τὰ ζῶα Ἱστοριῶν» περιέγραψε τὸν χόνδρινο σκελετὸ τους, καὶ ὁνόμασε τὰ «θηρία», κατατάσσοντάς τα σὲ σελάχια, ράγιες, καὶ καρχαρίες, ὅλα τῆς ἰδίας οἰκογενείας.
Συνεχίζει μὲ τὸν ῥωμαῖο Πλίνιο τὸν πρεσβύτερο (23 – 79μ.Χ), ποὺ ἀνέφερε τοὺς κινδύνους ποὺ διέτρεχαν οἱ σφουγγαράδες δύτες.
Ὁ Ἕλληνας ποιητὴς Λεωνίδας ἀπό τὸν Τάραντα, τὸ 214 π.Χ., περιέγραψε τὴν τραγικὴ κατάληξι τοῦ δύτη Θαρσῆ, κάπου στὸ Ἰόνιο, ὅταν βούτηξε γιὰ νὰ ξεσκαλώσῃ τὴν ἄγκυρα ἐνῶ οἱ σύντροφοί του ἔμειναν στὸ σκάφος.
Τὴν ἴδια τύχη, σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο, εἶχε κι ἕνας ὑποψήφιος μύστης, ποὺ πῆγε σὲ κάποιο λιμάνι τῆς Ἀττικῆς νὰ πλύνῃ τὸν χοῖρο του, περίπου στὸ 110 μ.Χ.
ΚΑΛΥΜΝΟΣ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΜΕ ΣΚΑΝΤΑΛΟΠΕΤΡΑἈπό ἐκεῖ καὶ πέρα καὶ μέχρι τὸ 1800 μ.Χ. δὲν ὑπῆρξαν ἀναφορές περιστατικῶν, μέχρις ὅτου ἄρχισαν οἱ ἀφηγήσεις τῶν Δωδεκανήσιων σπογγαλιέων τῆς Σύμης, Καλύμνου καὶ Χάλκης ποὺ δέχθηκαν θανατηφόρες καὶ μὴ ἐπιθέσεις κυρίως στὸ Λιβυκὸ πέλαγος στὴν περιοχὴ Τρίπολης καὶ Κυρηναϊκῆς. [Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ Γιάννη Δετοράκη, «Ὁ κατακτητὴς τοῦ ἀπέραντου γαλάζιου». (Στὴν φωτογραφία σπογγαλιέας ἐλεύθερος καταδύτης μὲ χρήση «σκανταλόπετρας»).
Σὲ λουόμενους στὰ σύγχρονα χρόνια, ἔχουμε καταγεγραμμένο τὸ περιστατικὸ μὲ τὸν ἄγγλο στρατιώτη στὴν Κέρκυρα τὸ 1847, ποὺ ἀποτέλεσε καὶ πηγὴ ἐμπνεύσεως γιὰ τὸ ποίημα τοῦ Δ. Σολωμοῦ «Ο ΠΟΡΦΥΡΑΣ».
Μεταπολεμικὰ τὸ πρῶτο περιστατικὸ συνέβη στὸν Πειραιᾶ στις 22 Σεπτεμβρίου 1948 μὲ θῦμα ἕνα νεαρὸ λουόμενο πέντε μέτρα ἀπό τὴν ἀκτή.
Στὸ Μὸν Ῥεπὸ τῆς Κέρκυρας ἦταν ὁ ἐπόμενος τόπος ἑνός ἀκόμη δραματικοῦ περιστατικοῦ μὲ τὸν χαμὸ τῆς δεκαεξάχρονης Βάντας Πιέρρη.
Στὸν Παγασητικὸ κόλπο, στὴ βραχονησίδα Μικρᾶ στὸ Τρίκερι, ἐξελίχθηκε μία ἀκόμη τρομακτικὴ ἐπίθεσι,την 1η Ἰουνίου του 1963, μὲ θῦμα τὴν αὐστριακή συγγραφέα καὶ φιλόλογο, Χέλγκα Πόγκλ, ποὺ κατασπαράχθηκε ἐνῶ κολυμποῦσε σὲ ἀπόσταση τριῶν μόλις μέτρων ἀπό τὴν ἀκτή.
Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1981, μία ἀκόμη ἐπίθεση καρχαρία, πάλι στὴν περιοχὴ τοῦ Παγασητικοῦ σημειώθηκε ξανὰ σὲ τουρίστα ἀπό τὴν Αὐστρία.
Πηγή ➤ eistorias.wordpress.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου