Αχ, σημαία μου γλυκιά!...

  

Γράφει ο Νίκος Ορφανός
«…τότε σιχάθηκα όλως διόλου το Ρωμαίικο, ότι μάθαμε όλοι τη ληστείαν γενικώς…κι αναθεμάτισα τη λευτερίαν, οπού θα κάμωμε μ’ αυτούς όλους. Τότε απελπίστηκα και γύρεψα να φύγω διά έξω, με βάσταξαν κ’ έμεινα…Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, οπού ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης…»
Αυτά γράφει ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του, τα……
οποία ξεφυλλίζω ξανά και σταχυολογώ, από τη μέση κυρίως και μετά, μια διάσπαρτη πίκρα κι απογοήτευση. Αφήνω τον Μακρυγιάννη και πιάνω τον Κανέλλο Δεληγιάννη, του Κωστή Παπαγιώργη. Μια από τα ίδια κι εκεί. Εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των επαναστατημένων Ελλήνων, διχόνοιες, ίντριγκες, ανταγωνισμοί, φιλαργυρία, ανηθικότητα. Μα και φιλότιμο και περηφάνεια και θυσίες και, πάνω απ’ όλα, η διαμόρφωση μιας πρωτόγνωρης, στους αγράμματους οπλαρχηγούς και ραγιάδες, καινούριας εθνικής συνείδησης.
Για τις κακές πλευρές των Ελλήνων ηρώων δεν θα διαβάσουμε στα σχολικά βιβλία. Εκεί θα παραμένουν πάντα αγέρωχοι και ηρωικοί, όπως τους βλέπουμε να ποζάρουν στους πίνακες στους τοίχους των σχολείων.
Η Αρβανίτικη φουστανέλα λοιπόν, που μάτωσε ξανά και ξανά, και που με το ματωμένο της κομμάτι φτιάχτηκε η γαλανόλευκη με το σταυρό, σύμβολο ενός έθνους αρχαίου, με όχημα μια γλώσσα που υπερέβαινε την εθνική σκλαβιά, και που οι λέξεις της σαν εργαλεία πολύτιμα ξαναέγραψαν ιστορία ελληνική.
Πριν από κάμποσα χρόνια, ο Τζίμης Πανούσης, κάνοντας ραδιοφωνικές φάρσες, τέτοιες μέρες έπαιρνε ανυποψίαστους και τους ρωτούσε επιτακτικά εάν έβαλαν τη γαλανόλευκη στο μπαλκόνι τους. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο θα παρεξηγούνταν σήμερα μια τέτοια του πλάκα. Τότε οι μετανάστες μας ήταν αλβανικής καταγωγής. Μετά ήρθαν σχεδόν από παντού. Και βέβαια τότε, ο εθνικισμός ήταν μια ακροδεξιά γραφικότητα. Σήμερα η λέξη αυτή έγινε θεριό μαύρο που μασάει σύμβολα και τρέφεται με την εθνική μας ταπείνωση της πτώχευσης.
Διαβάζω, κατά καιρούς, στατιστικές για το πόσο μεγάλα κενά έχουν οι μαθητές μας στο μάθημα της Ιστορίας. Παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι -κατά κανόνα- η Ιστορία στα σχολικά βιβλία είναι αρκούντως μισαλλόδοξη, εντατική και τουρκοφαγική. Βλέπετε, ο εθνικισμός, μεταξύ άλλων, αλλοιώνει και την έννοια του χρόνου. Για αυτόν ένας κατακτητής θα είναι πάντα κατακτητής και βάρβαρος, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ε, λοιπόν, οφείλω να σας εκμυστηρευθώ ότι ήμουν κι εγώ μαθητής τέτοιας στατιστικής. Σε έκθεση στην Πέμπτη δημοτικού για την 25η Μαρτίου, μπέρδεψα τους Γερμανούς με τους Τούρκους. Μάλιστα. Οι επέτειοι και οι πόλεμοι και οι εισβολείς έγιναν μέσα στο μυαλό μου χαρμάνι. Ο δάσκαλός μου με αντιμετώπισε με κατανόηση, και αυτό με ενθάρρυνε να ξαναδιαβάσω και να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, οριστικά.
troktiko.eu

Share on Google Plus

Explorer

"Περί ευθύνης: Τα άρθρα δεν αποτελούν απαραίτητα θέση της ομάδας του "elas.lyste.blogspot.gr". Αναρτούμε κάθε άρθρο που αποτελεί κατα την γνώμη μας ερέθισμα προς προβληματισμό και σκέψη. Tο elas-lyste.blogspot.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη σας στο ιστολόγιο μας!