Ο λόγος που γράφω είναι επειδή βλέπω τον πατέρα μου να γυρνάει ξημερώματα (κυριολεκτικά, στις 5-6) ή, μάλλον, δεν τον βλέπω.
Δουλεύει όλη μέρα, λείπει από το σπίτι. Εργάζεται σκληρά, πρέπει να θρέψει τρία παιδιά μόνος του. Έχασε νωρίς τη γυναίκα του, ποτέ όμως δεν είπε “γιατί σ’ εμένα”, παρά μόνο εκτιμούσε το γεγονός ότι είχε μια καλή δουλειά και μπορούσε να τα βγάλει πέρα παρά την απώλεια.
Όπως είπα και πριν, “μπορούσε”.
Τα πράγματα δυσκολεύουν, έτσι, αναγκαστικά, δουλεύει όλο και πιο πολύ, κουράζεται όλο και πιο πολύ.
Δεν πάω σε φροντιστήρια – και ούτε σκοπεύω να τον επιβαρύνω. Πολλοί συμμαθητές μου με συμβουλεύουν ν’ αρχίσω για “να βρω δουλειά” και τότε “θα βγάζω και μόνη μου λεφτά” και κάπως έτσι θα ενισχύσω την οικογένεια.
Λες και όσοι σπουδάζουν και παίρνουν πτυχία βρίσκουν δουλειά…
Το σύστημα είναι τέτοιο, πληρώνεις στο λύκειο φροντιστήρια (γιατί τα δημόσια έχουν γίνει όπως είναι), πληρώνεις τη σχολή, αμέσως μετά φόρους, και τίποτα δεν σου εξασφαλίζει σίγουρα λεφτά.
ΑΑΑ, θα τελαθώ!
Σε τι κόσμο μεγαλώνω;
Πηγή ➤ imerologioanergou.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου