Εξοντώστε τον, όπου τον βρείτε..

 

 

 

Μπροστά από το σπίτι που έμενα πριν από δύο ζωές, περνούσε ένας μονόδρομος.

Ήταν άνοδος και οδηγούσε σε μια πολυσύχναστη λεωφόρο του Νέου Ηρακλείου.

Κάποια στιγμή, κάποιος “αρμόδιος” έκρινε ότι η κατεύθυνση του δρόμου έπρεπε να αναστραφεί.

Και τοποθέτησε τις πινακίδες που τον μετέτρεψαν σε κάθοδο...

Προφανώς, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο.

Λίγες μέρες μετά από την τοποθέτηση τους, είδα την πιο εξωφρενική μορφή βανδαλισμού σε πινακίδα του ΚΟΚ: κάποιος είχε σβήσει με άσπρο σπρέι το σκέλος του βέλους που έδειχνε -στον κάθετο δρόμο που κατέληγε στον μονόδρομο - ότι απαγορεύεται να στρίψεις αριστερά και με μαύρο σπρέι είχε σχηματίσει ένα βέλος που έδειχνε στην αντίθετη κατεύθυνση!

 

Με άλλα λόγια, κάποιος είχε φτιάξει μια παγίδα θανάτου για τους ανυποψίαστους οδηγούς που περνούσαν από τη γειτονιά μας, στέλνοντάς τους για μετωπική, επειδή δεν συμφωνούσε με την άποψη των συγκοινωνιολόγων του υπουργείου...

 

Σε όλα τα ταξίδια μου, νοερά και κυριολεκτικά, δεν έχω συναντήσει πουθενά άλλη κοινωνία όπου η σκαιά περιφρόνηση του δημοσίου κτήματος, αντιμετωπίζεται με τόση φυσικότητα από το κοινωνικό σύνολο.

Τοίχοι κτηρίων, βιτρίνες, υπαίθρια αγάλματα, πλάκες πεζοδρομίων, κουτιά του ΟΤΕ, στύλοι της ΔΕΗ, οχήματα της δημόσιας συγκοινωνίας, βαγόνια τρένων, λεωφορεία, πινακίδες της τροχαίας.

Όλα είναι “νόμιμο θήραμα”, “game”, που λένε οι Αγγλοσάξωνες, στο σπρέι, τις αφίσες και τα αυτοκόλλητα του κάθε πικραμένου.

Και καλά.

Επειδή την προηγούμενη φορά που τόλμησα να κάνω παρόμοιο σχόλιο για τις αφίσες των κομμάτων, ο κ. Αρβανίτης με μάλωσε: “και πώς θα εκφράζουμε τις ιδέες μας;”, ας πούμε -ΑΣ ΠΟΥΜΕ- ότι σε κάποιες διακριτές περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με κάποια μορφή διαμαρτυρίας.

Με κάποια “αντισυστημικά” κίνητρα που δεν έχουν άλλο τρόπο να διατυπωθούν.

Κανείς δεν θα καλέσει τον αντεξουσιαστή στα κανάλια να πει τη γνώμη του και αυτός ο αποκλεισμός του, τον ωθεί στον μόνο εναλλακτικό τρόπο που διαθέτει.

Και ο βανδαλισμός της δημόσιας περιουσίας είναι μια δυσάρεστη, “παράπλευρη απώλεια”.

Η καταστροφή των πινακίδων όμως, τι είναι;

Γιατί, εκτός από τον ψυχανώμαλο της γειτονιάς μου, που θα έπρεπε να συλληφθεί σε ενέδρα και να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη με την κατηγορία της απόπειρας φόνου εκ προμελέτης, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που βρίσκουν κάποια μορφή ικανοποίησης ρημάζοντας όποια πινακίδα βρεθεί στο δρόμο τους.

Συνθήματα με μαρκαδόρους, αυτοκόλλητα ποδοσφαιρικών ομάδων, οργανώσεων και κομμάτων, διαφημιστικά κλειδαράδων και πατωματζήδων, όλα βρίσκουν φιλόξενη πλατφόρμα στα ελάχιστα εκατοστά ενός σήματος που βρίσκεται εκεί, όχι μόνο για να διευκολύνει την κυκλοφορία, αλλά και για να σώζει ζωές.

Υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές, όπως αυτή που ζω σήμερα, όπου δεν υπάρχει καμία πινακίδα που να μην έχει βανδαλιστεί ολοκληρωτικά.

Και ο Δήμος, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις πολιτών που νοιάζονται, όχι μόνον δεν φροντίζει για την αντικατάστασή τους, κάνοντας μια επίσημη καταγραφή και αναφορά στο αρμόδιο υπουργείο, αλλά ούτε καν στέλνει μια υδραντλία να τις καθαρίσει.

Όσες καθαρίζουν...

Ο Χρήστος Γιανναράς, σε ένα παλιό του άρθρο για το πολιτιστικό κληροδότημα των σύγχρονων Ελλήνων, αναφέρεται σ’ αυτό το θέμα και αναρωτιέται αν υπάρχει άλλη κοινωνία όπου αυτή η μορφή βανδαλισμού να είναι αυτονόητο δεδομένο και να μην το συζητάει κανείς.

Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό.

Στην Αυστραλία, κάποιος κατέστρεφε συστηματικά έναν φωτεινό σηματοδότη.

Η δημοτική αρχή έκανε αναφορά στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και εκείνο έστρεψε μια από τις κάμερες που παρακολουθούν την κίνηση προς το φανάρι που βανδαλιζόταν.

Ο δράστης πιάστηκε μέσα σε μερικές μέρες.

Και η ποινή του ήταν τόσο αυστηρή που έγινε πρωτοσέλιδο.

Ο εισαγγελέας που την πρότεινε δήλωσε στα media: “Ένας άνθρωπος που δέχεται να γίνει φονιάς “για πλάκα” είναι για την κοινωνία μας πολύ πιο επικίνδυνος κι από έναν serial killer. Θα τον εξοντώνουμε όπου τον βρούμε”.

Στο μεταξύ, στη χώρα μας, κανείς δεν έχει πιαστεί ποτέ για βανδαλισμό πινακίδων. Το τσέκαρα.

Κανείς από αυτούς που βασανίζουν τους συνανθρώπους τους “για πλάκα”, που εκφράζουν το μίσος τους για “την άτιμη την κενωνία” που αναβαθμίζουν τον σαδισμό σε “κοινωνική αυταξία”, όπως γράφει ο Γιανναράς, δεν έχει οδηγηθεί στη δικαιοσύνη.

Στην παλιά μου γειτονιά, οι πινακίδες αντικαταστάθηκαν ύστερα από μαζική προσφυγή των κατοίκων στο υπουργείο.

Και μετά από τρεις μέρες, γιατί τόσο κρατάνε τα θαύματα στον τόπο μας, ο δράστης ξαναχτύπησε και έκανε ακριβώς το ίδιο: άλλαξε κατεύθυνση στα βέλη.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, οι βανδαλισμένες πινακίδες είναι ακόμα στη θέση τους...

Και ο δράστης θα περνάει κάθε μέρα από μπροστά τους, κρυφογελώντας για το πόσο εύκολο είναι για έναν τυχαίο, ψυχανώμαλο, άρρωστο άνθρωπο, να "γονατίσει το Σύστημα".

Πηγή ➤ eyedoll.gr

Share on Google Plus

Unknown

"Περί ευθύνης: Τα άρθρα δεν αποτελούν απαραίτητα θέση της ομάδας του "elas.lyste.blogspot.gr". Αναρτούμε κάθε άρθρο που αποτελεί κατα την γνώμη μας ερέθισμα προς προβληματισμό και σκέψη. Tο elas-lyste.blogspot.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη σας στο ιστολόγιο μας!