.png)
ΛΥΣΤΕ blog ➤ Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα καλό, δυνατό, κοφτό και αποφασιστικό σφύριγμα; Ή, ακόμη περισσότερο, στή γοργή χειρονομία που δεν αφήνει περιθώρια για αντιρρήσεις από ένα ζευγάρι λευκά γάντια;
Ο Ελληνας θέλει τον τροχονόμο του. Και συγχωρήστε μας για τη χρήση της κτητικής αντωνυμίας... Αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να εκφραστούμε για αυτούς τους ανθρώπους, τους τροχονόμους «μας»; Είναι άλλωστε πάντα εκεί. Στο πόστο τους. Πότε με κρύο ανυπόφορο, πότε με ζέστη υπερβολική. Χωμένοι στο μπλε χιτώνιο ή προφυλαγμένοι μέσα στο κίτρινο φωσφορίζον αδιάβροχό τους. Κάθε ημέρα, μια εικόνα γνώριμη, καθώς προσεγγίζουμε το κέντρο της Αθήνας, έτοιμοι να μας βοηθήσουν στο να αποφύγουμε ει δυνατόν τον κυκλοφοριακό γολγοθά της μεγαλούπολης. Για αυτό τον λόγο σίγουρα σε ένα βαθμό είναι οι «δικοί μας άνθρωποι». Αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας· γι' αυτό άλλωστε τους δίνουμε και παρατσούκλια: ο «Μουστάκιας», ο «Χερούκλας», ο «Βουλευτής».
Σε πείσμα λοιπόν μερικών, σύμφωνα με τους οποίους για όλα φταίνε οι τροχονόμοι, εμείς με μεγάλη χαρά ψάξαμε και σας παρουσιάζουμε ορισμένους αντιπροσωπευτικούς «δικούς μας ανθρώπους». Φρρ... φρρ! Το μήνυμα είναι σαφές: «Προχωρείτε, παρακαλώ!».
Ο «Μουστάκιας»
Στη λεωφόρο Κηφισιάς, στη διασταύρωση της Αγίας Βαρβάρας, συναντούμε έναν από τους πλέον χαρακτηριστικούς τροχονόμους της πόλης. Ο ανθυπαστυνόμος Ν. Κοτσάκης (εύκολα αναγνωρίσιμος και από το μήκος του περήφανου μουστακιού) κατά κοινή ομολογία είναι «αστέρι». «Φίλε, το πάει το φανάρι "κανόνι"» σου εκμυστηρεύονται οι ταξιτζήδες και αυτό από μόνο του αποτελεί τίτλο τιμής της οδηγητικής πιάτσας για τον 50χρονο αξιωματικό. Ο έμπειρος, με το νευρώδες και ευκίνητο κορμί, τροχονόμος (για τον οποίο κάποτε ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ ναύαρχος Λυμπέρης απέστειλε συγχαρητήριο έγγραφο στην Τροχαία Αθηνών) γνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν υπάρχουν άλλοι υψηλόβαθμοι στην Τροχαία: «Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα εδώ και καιρό να είχα φύγει από την υπηρεσία. Επειδή όμως περάσαμε δύσκολες στιγμές στο παρελθόν, εθελοντικά και από μεγάλη αγάπη στον κόσμο και στην Αστυνομία, παρέμεινα και βοηθώ και τα νέα παιδιά. Δεν σας κρύβω ότι έχω τους οδηγούς μέσα στην καρδιά μου. Το "μπράβο, κύριε αστυνόμε" που μου λένε αποτελεί για μένα τη μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση». Ο ανθυπαστυνόμος, παρά τα 15 χρόνια στην υπηρεσία, δεν πτοείται, καθώς θεωρεί την Αστυνομία «ιδέα και θρησκεία». «Η πολιτεία με τίμησε με τον βαθμό του αξιωματικού και θεωρώ ως ανταπόδοση και ύψιστη υποχρέωση να υπηρετώ την κοινωνία και την Αστυνομία από αυτό το πόστο, με σεβασμό στους νόμους και στον έλληνα οδηγό». Ως πότε; «Οσο πάει... Θεού θέλοντος»... και καιρού επιτρέποντος, θα προσθέσουμε εμείς.
Ο «Χερούκλας»
Στη διασταύρωση των Χαυτείων, στην Ομόνοια, εδώ και 21 χρόνια ο αρχιφύλακας Αθ. Κοντολάτης φροντίζει να απαλύνει τα νεύρα των οδηγών συμβάλλοντας στην ομαλότερη κυκλοφορία. «Είκοσι ένα χρόνια στην Ομόνοια, ταγμένος στην υπηρεσία του κοινού από το πεζοδρόμιο», μας εξομολογείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο ψηλός στεγνός θα έλεγε κανείς άνδρας. Ο «Χερούκλας» έτσι τον ονόμασαν γιατί δεσπόζει, καθώς με τα μακριά χέρια του σκίζει τον αέρα ανάμεσα στην πρωινή κίνηση έχει πολλές φορές βραβευτεί από την υπηρεσία, αλλά και από ενώσεις αυτοκινητιστών, για την άψογη παρουσία του.
«Ο τροχονόμος είναι και λίγο ψυχολόγος», δηλώνει ο ίδιος απερίφραστα και προσθέτει: «Εχω την αίσθηση ότι ο κόσμος με αγαπά... Εμαθε τα χούγια μου κι εγώ τα δικά του». Ενώ κουβεντιάζουμε με τον κ. Κοντολάτη, παρεμβαίνει μια κυρία οδηγός και προσθέτει τη δική της νότα: «Να ξέρετε ότι τον κ. τροχονόμο εμείς τον βλέπουμε κάθε ημέρα και τον αγαπάμε. Μας κάνει να νιώθουμε οικεία μαζί του».
Υπάρχει άραγε κάποιο ευχάριστο περιστατικό που να θυμάται όλα αυτά τα χρόνια; «Κάποτε σταμάτησα ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες που είχε διαπράξει πολλαπλές παραβάσεις. Τελικά αποδείχθηκε ότι η οδηγός ήταν γνωστή τραγουδίστρια του λαϊκού πενταγράμμου. "Πώς θα με γράψεις, αφού είμαι φίρμα; " με ρώτησε εκείνη. "Δεσποινίς μου, φίρμα εσείς στο τραγούδι, αλλά φίρμα και εγώ στη σφυρίχτρα" της απάντησα. Ο νόμος είναι νόμος».
Ο αστυφύλακας Γ. Καρπαθάκης δεν μπορεί να ξεχάσει τον οδηγό που σταμάτησε το αυτοκίνητό του στη μέση της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας μόνο για να κατεβάσει το παράθυρο και να του προσφέρει γλυκά και καραμέλες. «Δεν είναι πάντα έτσι» προσθέτει πάντως ο έμπειρος με 18 χρόνια υπηρεσίας στην πλάτη του «υπηρέτης του δρόμου», όπως αυτοχαρακτηρίζεται. «Συχνά οι οδηγοί δυσανασχετούν και εκνευρίζονται. Τα έχει όμως αυτά η πόλη, η Αθήνα πνίγει τον κόσμο, έχει γίνει απάνθρωπη. Πολλές φορές πάντως, επειδή μας βλέπουν καθημερινά στο πόστο μας, καταλαβαίνουν ότι μας ενδιαφέρει η δική τους εξυπηρέτηση. Μάλιστα αρκετοί οδηγοί ταυτίζονται με τον τροχονόμο και τον θεωρούν "οικεία φιγούρα"». Σε αυτό μοιάζει να συμφωνεί και ο αρχιφύλακας Αλέκος Τζανέτος, τον οποίο συναντήσαμε επί το έργον. Κάτω από έναν ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο, προσπαθούσε να κουμαντάρει τα λεφούσια των μπαϊλντισμένων αθηναίων οδηγών που σωρηδόν στοιβάζονταν σε διασταύρωση της Σταδίου. «Από το 1978 είμαι στην υπηρεσία, με ξέρουν καλά πια οι οδηγοί. Πραγματικά πιστεύω ότι η τροχονομία είναι λειτούργημα. Ειδικά μέσα στο κυκλοφοριακό χάος της πρωτεύουσας. Αν δεν αλλάξει κάτι, δεν έχει μέλλον αυτή η πόλη». Κύριοι αρμόδιοι, στη θέση σας θα λαμβάναμε σοβαρά υπόψη τα λόγια του ανθρώπου που επί 21 χρόνια διευθύνει, σαν μαέστρος με μπαγκέτα, τα ποτάμια των τετράτροχων, στα «μπλουζ» της μεγαλούπολης.
Ο «Βουλευτής»
Εδώ και 15 ολόκληρα χρόνια ο αστυφύλακας Κ. Κωνσταντόπουλος («Αστυφυλακάρα... πάντα!» μας λέει χαμογελαστός) διευθύνει την κυκλοφορία μπροστά από την είσοδο της Βουλής, στο Σύνταγμα. «Οι βουλευτές με έχουν μάθει πια με το μικρό μου όνομα», παραδέχεται και προσθέτει ότι το ίδιο συμβαίνει όμως και με τους οδηγούς αυτοκινήτων: «Με τους οδηγούς δεν έχω κανένα πρόβλημα, ειδικά με τους καθημερινούς, τους εργαζομένους. Ισως τα Σαββατοκύριακα μερικοί δεν με γνωρίζουν, αλλά αυτοί δεν είναι τακτικοί». Για τον πρόσχαρο συνομιλητή μας, τα μυστικά της τροχονομίας είναι δύο: αγάπη και συνεργασία. Και όσο κι αν προσπαθήσαμε να τον «ψαρέψουμε» για να μας φανερώσει κάποιες κακές συνήθειες των ελλήνων βουλευτών στο τιμόνι, δεν τα καταφέραμε. «Να ξέρετε ότι οι βουλευτές είναι πολύ προσεκτικοί κατά την είσοδό τους στο κοινοβούλιο. Ούτε γκρινιάζουν ούτε παραπονιούνται· αντίθετα, προσπαθούν πάντα να συνεργάζονται μαζί μας». Για τον μπαρουτοκαπνισμένο στο κυκλοφοριακό αστυφύλακα, άλλο είναι το παράπονο και το μοιράζεται μαζί μας: το καυσαέριο και η μόλυνση της πόλης.
«Ούτε το κρύο ούτε το αγιάζι μάς ενοχλεί. Ξέρετε όμως τι είναι να γυρνάς κάθε ημέρα σπίτι σου και να βγάζεις μαύρο από μέσα σου; Η μόλυνση είναι η καταδίκη του Αθηναίου... και του τροχονόμου!».
Τροχονόμος στον δρόμο, τροχονόμος και στο σπίτι, κ. Κωνσταντόπουλε; Αραγε οι τροχονόμοι στο σπίτι τους βάζουν τα παιδιά στη γραμμή; «Ποτέ» (γέλια) «δεν μεταφέρουμε το επάγγελμα στο σπίτι μας. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι!».
Το «νέο αίμα»
Παναγιώτης και Παναγιώτα, οι αστυφύλακες Ανδριόπουλος και Μπακοζάχου αποτελούν δείγμα του νέου αίματος της Τροχαίας. Ο πρώτος τρανή απόδειξη του δόγματος ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Γόνος ο ίδιος πατέρα τροχονόμου («28 χρόνια υπηρέτησε ο πατέρας μου στην Τροχαία»), μόλις στα 24 του έχει ήδη τεσσεράμισι χρόνια υπηρεσίας. Ψηλός, εύμορφος και αθλητής («ως πέρυσι είχα τον δεύτερο πανελλήνιο χρόνο στα 400 μ., τώρα εκπροσωπώ την Τροχαία σε διάφορους αγώνες υπηρεσία και πρωταθλητισμός δεν συνδυάζονται όμως»), δεν αρνείται ότι αν δεν υπήρχαν οι τροχονόμοι στην Αθήνα «θα γινόταν κομφούζιο». Περήφανος που είναι τροχονόμος, πιστεύει ότι τα νέα παιδιά που μπαίνουν στο Σώμα έχουν περισσότερα εφόδια από τους παλαιότερους: «Υπάρχουν νέοι τροχονόμοι με υψηλή εκπαίδευση, καταρτισμένοι, πραγματικά στολίδια για την Τροχαία». Τον Παναγιώτη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, η Αθήνα τον έχει ήδη αγκαλιάσει. Αυτό φαίνεται και στο χαμόγελο που του χαρίζουν όλοι από τους οδηγούς ως τους μαγαζάτορες.
Η ωραία
Οταν υπενθυμίζουμε στη γλυκιά Παναγιώτα Μπακοζάχου ότι υπάρχουν συνάδελφοί της 15 και 20 χρόνια στο επάγγελμα, εκείνη σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, καθαρά «επί προσωπικού»: «Μπα, εγώ δεν θα μείνω για πάντα στην Τροχαία. Για καμιά δεκαριά χρόνια ίσως, μετά βλέπουμε!». Της αρέσει πάντως η τροχονομία: «Αμέσως μετά τη Σχολή μπήκα στο Σώμα». Και ο λόγος είναι ότι «με συναρπάζει η επαφή με τον κόσμο». Προφανώς, προσθέτουμε εμείς, το αίσθημα πρέπει να είναι αμοιβαίο στη σχέση Παναγιώτας και οδηγών. Αλήθεια όμως, πώς αντιδρά ο Ελληνας (Βαλκάνιος και ανατολίτης ας μην ξεχνιόμαστε) όταν έρχεται αντιμέτωπος με την όμορφη αλλά ακριβοδίκαιη γυναίκα τροχονόμο; «Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους άνδρες οδηγούς. Θα έλεγα ότι οι γυναίκες είναι που μερικές φορές "στραβομουτσουνιάζουν"». Σε έναν κόσμο όμως όπου ακόμη η γυναίκα δεν έχει βρει επαγγελματικά την ισότιμη προς τον άνδρα θέση που της ταιριάζει (στο Τμήμα Τροχαίας Καισαριανής υπηρετούν μόνο έξι γυναίκες μεταξύ ενός μεγάλου πλήθους ανδρών), είναι λογικό πού και πού οι άνδρες οδηγοί να συνδυάζουν τη στάση στο φανάρι με ένα κομψό σχόλιο προς την ξανθιά αστυφύλακα. «Ε, συμβαίνουν κι αυτά».
Σε αυτό το σημείο, αντί άλλου επιλόγου, παραθέτουμε το γράμμα ενός μικρού μαθητή του Δημοτικού προς τον αγαπημένο του «Μουστάκια», τον ανθυπαστυνόμο Νίκο Κοτσάκη. Λίγες λέξεις, παιδικές, με αποδέκτη έναν αστυφύλακα. Ο οποίος έτσι γίνεται περισσότερο «δικός μας άνθρωπος» παρά «εξουσία»...
Αγαπητέ «Μουστάκια»,
Αυτό το ψευδώνυμο σου έχω δώσει για το πολύ μεγάλο σου μουστάκι. Σε βλέπω από τότε που πήγαινα πρώτη τάξη. Τώρα πάω έκτη. Ξέρω πως είσαι τροχονόμος. Σε κοιτώ κάθε φορά που πάω σχολείο. Ακούραστος όλη την ημέρα, κάνεις κάποιες δύσκολες κινήσεις με τα χέρια σου.
Σε θαυμάζω γιατί παρ' όλο που ακούς όλες τις φωνές και τα παράπονα, παραμένεις σοβαρός και συγκεντρωμένος στη δουλειά σου. Τώρα τελευταία σε βλέπω λιγότερο, γιατί έχεις μεγαλώσει και μπήκαν νέοι τροχονόμοι.
Εγώ όμως θα σε θυμάμαι για πάντα, παρ' όλο που δεν σε γνώρισα.
Με αγάπη, Αλκης
(σ.σ.: Η δασκάλα έβαλε βαθμό: «Πολύ καλή».)
Πηγή ➤ tovima
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου