Πώς να γράψω ιστορία; Η ανεργία μού φαίνεται ένα τίποτα μπροστά στη μαυρίλα και τη θλίψη που σκεπάζει την κοινωνία τις τελευταίες μέρες.
Κι ας έχουν τελειώσει τα χρήματα του μήνα κι ας πρέπει να περιμένω μέχρι τις αρχές του επόμενου για να βάλω στο χέρι το επίδομα και να καλύψω τα στοιχειώδη. Και ας έχω απλήρωτη τη ΔΕΗ και κομμένο το κινητό από τις 16 του μήνα.
Τίποτα δε με ενδιαφέρει. Απλώς να φύγει αυτή η μαυρίλα και η πικρή γεύση των ημερών. Κι ας μη βρω δουλειά ποτέ. Απλώς να φύγουν από τη ζωή μας αυτά τα καθάρματα που εξέθρεψαν τους φονιάδες. Ας μπορέσουμε για μια φορά να συντονιστούμε με απεργίες, με διαδηλώσεις, με ό,τι μπορεί ο καθένας μας, φτάνει να σταθούμε βράχοι μπροστά τους και να τους κόψουμε τη φόρα.
Γιατί αν δεν γίνει και τώρα, αυτά που έρχονται θα μας συνθλίψουν και δεν θα σηκώσουμε ποτέ κεφάλι. Σαν τα σκουλίκια θα συνεχίσουμε να ζούμε, μακριά απ’ το φως, ηττημένοι και φοβισμένοι για πάντα.
Δεν είναι ώρα για λυπημένες ιστορίες, είναι ώρα για γενναίες δράσεις.
Μαρία , 34 χρ.
Πηγή ➤ imerologioanergou.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου