.png)
Του Ιωάννη Σπ. Έξαρχου
Ιστοριογράφου
Την υπέρτατη στιγμή που ο Χριστός ξεψυχούσε πάνω στον Σταυρό, ένας ατέλειωτος λυγμός αντήχησε από το ένα μέχρι το άλλο άκρο της υφηλίου. Αιματοβαμμένα σύννεφα σκοτείνιασαν τον ήλιο και κεραυνοί διασχίσανε τον ορίζοντα. Οι βράχοι ράγισαν. Τα βουνά συγκλονίστηκαν. Άνθρωποι, ζώα, πουλιά, στη μεγαλύτερη ένταση του τρόμου τους, αναζητούσανε καταφύγιο στις σπηλιές. Τα τζιτζίκια σωπάσανε. Οι γρύλοι βουβάθηκαν. Τα έντομα πάψανε να βομβούνε. Μια σιωπή θανάτου τύλιξε όλη τη φύση. Μονάχα – όπως λέει και μια βυζαντινή παράδοση – τα δέντρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια συνομιλούσαν μεταξύ τους.
Το πεύκο της Δαμασκού έλεγε: Πέθανε! Και σ’ ένδειξη πένθους, από σήμερα το φύλλωμά μου θα μείνει σκοτεινό και γω θα αναζητώ μέρη απομακρυσμένα για να βλασταίνω.
Το αμπέλι του Σορρέντο ψιθύρισε: Και για ένα σημάδι της θλίψεώς μου, τα σταφύλια μου θα γίνουν μαύρα και από το απόσταγμα που θα βγάλουν θα γίνει το «δάκρυ του Χριστού».
Η ιτιά της Βαβυλώνας, νιώθοντας την πνοή της υπέρτατης αγωνίας, που ερχόταν από τον Γολγοθά, αναστέναξε: Πέθανε! Και για ένδειξη της απελπισίας, οι θλιμμένοι μου κλάδοι θα γέρνουν από δω και στο εξής στα νερά του Ευφράτη και θα στάζουνε τα πρωινά δάκρυα της αυγής…
Τα κυπαρίσσια της Παλαιστίνης, αναστενάξανε κι αυτά: Πέθανε! Και σαν απόδειξη της αγωνίας μας, θα σκιάζουμε τους τάφους κι ούτε ένα χελιδόνι, ούτε μια νυφίτσα δεν θα χτίσει τη φωλιά της ανάμεσα στα κλαδιά μας.
Ο σμίλακας σκυθρώπιασε και είπε ασθμαίνοντας: Πέθανε! Και σ’ ένδειξη της φρίκης, που νιώθω, θα γίνω φρουρός των νεκροταφείων και με, ποινή θανάτου, καμία μέλισσα δεν θα ρουφήξει τα δηλητηριώδη μου άνθη, κανένα πουλί δεν θα κελαηδεί πάνω στα κλαδιά μου και οι ναρκωτικές αναθυμιάσεις μου θα δηλητηριάζουν τους άφρονες, που θα διαβαίνουν κάτω από τη σκιά μου.
Η ίριδα της Σάρτης, πρόσθεσε χαμηλόφωνα: Πέθανε! Και στο εξής θα σκεπάσω μ’ ένα σκοτεινό πέπλο τον χρυσό κάλυκά μου για ένδειξη αιωνίου πένθους.
Η περικοκλάδα είπε, με μια φωνή που μόλις ακουγόταν: Πέθανε! Κι από σήμερα και πέρα, κάθε βράδυ θα κλείνω τα μοσχοβόλα λουλούδια μου και θα τ’ ανοίγω μονάχα το πρωί, γεμάτα από τα δάκρυα της νύχτας!
Και τα φυτά εξακολουθούσαν να θρηνούνε μ’ αυτόν τον τρόπο.
Τα τριαντάφυλλα ξεφυλλίζανε τα πέταλά τους, η γλυτσίνα έστρωνε με τα λουλούδια της το έδαφος. Το ίδιο έκανε και η λευκάκανθα. Ο πλάτανος αποχωρίστηκε τη φλούδα του.
Από το κέδρο του Λιβάνου ως τον Ίσοπο ακουγόντουσαν αγωνιώδεις και σπαρακτικοί γογγυσμοί και θρήνοι, που ανέβαιναν μέχρι τον ουρανό… Μονάχα η εγωίστρια και περήφανη λεύκα, σ’ αυτόν τον γενικό οδυρμό, έμεινε απαθής κι ασυγκίνητη. Τι μ’ ενδιαφέρει, έλεγε, αυτό το πένθος; Πέθανε για τους ενόχους. Εγώ είμαι αθώα και δεν με νοιάζει καθόλου.
Εκείνη τη στιγμή ένας άγγελος περνούσε πάνω από την κορυφή του περήφανου δέντρου, μεταφέροντας στον ουρανό το Άγιο ποτήρι, γεμάτο από το Θείο Αίμα, που το μάζεψε από τη βάση του σταυρού. Ο ουράνιος αγγελιοφόρος έγειρε ελαφρά το Θείο Ποτήρι, και κάνοντας να στάξουνε στη ρίζα του άτυχου δέντρου μερικές σταγόνες από το πολύτιμο αίμα, είπε:
Συ που το φύλλωμά σου δεν κινήθηκε καθόλου, μέσα στην παγκόσμια θλίψη που συντάραξε τον κόσμο, τυλίγοντας ολόκληρη τη γη, από την αξιομνημόνευτη αυτή στιγμή, στις θερμές ημέρες της άνοιξης, όταν η αύρα δεν ταράζει τα άλλα φυτά και τα δέντρα, εσύ, από τη ρίζα ως την κορυφή, θα ανατριχιάζεις και το φύλλωμά σου θα σαλεύει αιώνια.
Εκείνη τη στιγμή, το έλατο, από την κορυφή του Ολύμπου, ένιωσε να περνάει ανάμεσα από το κλαδιά του σαν ψυχρή επιθανάτια πνοή ένας ατέλειωτος αναστεναγμός, που είχε βγει από τα στήθη του Θεού που πέθαινε κι ανέβαινε από τον Γολγοθά στους ουρανούς.
Η φρίκη πάγωσε τις ρίζες του, το φύλλωμά του έγινε σκοτεινότερο, τα κλαδιά του ταχύτερα και πλησιάζοντας περισσότερο το ένα με το άλλο, ψιθύρισαν: Ο Χριστός πέθανε! Και για σημείο αγωνία θα βλασταίνω σε βουνά ακαλλιέργητα κι απάτητα και τα κλαδιά μου θα στολίζουνε μονάχα τους τάφους των νεκροπόλεων…
Αλλά ποιος είναι αυτός μπροστά στον οποίο η αχάριστη ανθρωπότητα συνεχίζει να μένει αναίσθητη, ενώ τα δέντρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια πάσχουν μαζί του, κλονίζονται και πενθούν;
Επάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου είναι καρφωμένος όχι απλός άνθρωπος αλλά τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο δημιουργός και προνοητής του κόσμου. Αυτό ήταν φανερό και από τη σύντομη ζωή και δράση του στη γη. Καθαρότατα όμως και σαφέστατα φαίνεται κατά το σωτήριο πάθος του.
Και πάλι εφέτος θα δούμε «κρεμάμενον επί ξύλου» μη έχοντας είδος ουδέ κάλλος.
Δοξολογία και ευχαριστία όχι με απλά λόγια, με προσκυνήματα όπου το μέτωπό μας να αγγίζει το δάπεδο των Ιερών Ναών και με προκλητική ενδυμασία που δεν συνάδει (αρμόζει, ταιριάζει) με την Αγιότητα και την Ιερότητα του χώρου των Ιερών Ναών αλλά με αγία βιοτή, με ολόψυχη, έμπρακτη, πύρινη αγάπη προς τους αδελφούς μας συνανθρώπους από όποια φυλή και αν προέρχονται. Ιδιαίτερα σ’ όσους δοκιμάζονται και αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και καθημερινής διαβίωσης (είναι φτωχοί και ασθενείς).
Ο πλούσιος νέος πλησίασε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και τον ρώτησε με ποιόν τρόπο θα καλυτερέψει την ψυχή του, την συνείδησή του. και ο Κύριος, ο προνοητής του κόσμου, του απάντησε: «Να πουλήσεις τα υπάρχοντά σου και να τα μοιράσεις στους φτωχούς και να με ακολουθήσεις».
Στον πλούσιο νέο δεν άρεσε η απάντηση που πήρε από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και έφυγε… σκεπτικός (βυθισμένος σε σκέψεις). Να πουλήσω τα υπάρχοντά μου και να τα μοιράσω στους φτωχούς… Αυτό είναι αδύνατον να γίνει.
Αυτό τον τρόπο συνεχίζει να χρησιμοποιεί ο παγκόσμιος πλουτισμός, η παγκόσμια πολιτική – κομματική εξουσία της Δύσης, της Ανατολής, του Βορρά και του Νότου, ο παγκόσμιος νεοπλουτισμός, οι εκπρόσωποι των Εκκλησιών του Χριστιανισμού και οι παγκόσμιοι εκπρόσωποι των θρησκειών επάνω στη γη. Συνεχίζουν να μην κάνουν πράξη τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τον πλούσιο νέο «πούλησε τα υπάρχοντά σου και να τα μοιράσεις στους φτωχούς και να με ακολουθήσεις», με ένα πιάτο φαγητό και λίγο ρουχισμό οι πιο πάνω παρουσιάζονται ως φιλάνθρωποι… που δίνουν στις ημέρες των εορτών και κάθε Σαββατοκύριακο ενώ έχουν αμύθητη περιουσία σε χρήμα και σε ακίνητη περιουσία. Η υποκρισία τους σε μεγάλο βαθμό.
Οφείλουμε να δείξουμε την αγάπη μας προς τους αδελφούς μας. Ιδιαίτερα σ’ όλους αυτούς που καθημερινά δοκιμάζονται στην υγεία τους, στην καθημερινή τους διαβίωση, είναι άνεργοι και άστεγοι και οδηγούνται στην αυτοκτονία και την απόγνωση εξαιτίας της αδιαφορίας και της υποκρισίας του παγκόσμιου πλουτισμού.
Αυτός είναι ο τέλειος και άριστος τρόπος, ο καθ’ αυτό θεοφιλής τρόπος να περάσουμε μέσα στην ψυχή μας τα σεπτά και σωτήρια πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου να γιορτάσουμε αγαπημένοι και αδελφωμένοι την ζωηφόρο Ανάστασή Του.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.ΚΑΛΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ.
Πηγή ➤ maxitisartas.gr
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου