.png)
Δεν υπάρχει παρέα σε αυτή τη χώρα, ζευγάρι, φίλοι, γνωστοί, ηλικιωμένοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, νέοι, γυναίκες και άνδρες, που να μη συζητάνε τα ίδια πράγματα.
Όπου κι αν βρέθηκα, σε λεωφορείο, σε αεροπλάνο, στο δρόμο, σε μπαρ, σε ταβέρνα, σε μαγαζιά, παντού τα ίδια.
‘Όλοι σε απόγνωση, όλοι απελπισμένοι, όλοι χαμένοι, όλοι απορημένοι.
Πείτε μου από ποιόν περιμένουμε να μας βοηθήσει, αν δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι;
Το Κράτος που ονειρευτήκαμε, δεν υπήρξε ποτέ.
Τώρα που αρχίσαμε να το συνειδητοποιούμε, πάλι περιμένουμε τον από μηχανής θεό να τα λύσει όλα ως δια μαγείας.
Εμ, δεν γίνεται αυτό.
Η ανάπτυξη είναι σλόγκαν πια και άργησε κάτι χρόνια. Οι πολιτικοί χρειάζονται Δαμόκλειο σπάθη.
Δυστυχώς, κανείς τους δεν θέλει να θυμάται τι ανέλαβαν όταν υπέγραψαν τα μνημόνια.
Αντιθέτως, παραιτούνται και νίπτουν τας χείρας τους, συνεχίζοντας όμως να καταλαμβάνουν τα βουλευτικά έδρανα και να εισπράττουν τον παχυλό μισθό τους.
Οι τολμηροί άνεργοι μεταναστεύουν. Η τεχνογνωσία τους επίσης.
Οι δουλειές του ποδαριού ανθούν. Τα πτυχία είναι επικηρυγμένα.
Οι σαραντάρηδες χτυπημένοι περισσότερο από όλους.
Στους πιο νέους δίνουν πιπίλα για να ξύνουν τα δοντάκια τους, με προγράμματα του ΕΣΠΑ.
Οι συνταξιούχοι μετράνε τα ευρώ.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι ονειρεύονται τα επιδόματα που χάσανε, ενώ ακόμα έχουν σταθερό μισθό.
Τα όνειρα τα αποκλείσαμε, τα συμπιέσαμε και τα καταχωνιάσαμε στην αποθήκη.
Τον πολιτισμό τον ξεχάσαμε, το γκράφιτι έγινε η μόνη επανάσταση και ο βανδαλισμός τέχνη.
Ο καθάριος ουρανός γίνεται πίνακας για τους ψεκασμένους και οι ιστορίες συνωμοσίας ανάρπαστες.
Το βλέμμα μας θολό, όπως και το μυαλό μας.
Το μέτριο είναι αρκετό και το μέτρο άγνωστο.
Ο αγοραίος έρωτας έχει την τιμητική του. Είναι δωρεάν και χωρίς συναίσθημα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις ακροβατούν στην υποκρισία του δήθεν και του πρέπει.
Το «δεν βαριέσαι» έγινε δεν «γα...σαι», περισσότερο από ποτέ.
Ο αγανακτισμένος έχει τηλεκοντρόλ στο χέρι και βλέπει Σουλεϊμάν.
Εκατό-διακόσια άτομα κλείνουν δρόμους και υπηρεσίες με το έτσι θέλω.
Τα σχολεία νοσούν και οι εκπαιδευτικοί φυτοζωούν.
Κάποιοι γιατροί μοιράζουν θάνατο γιατί είναι απλήρωτοι. Το φακελάκι καλά κρατεί.
Ο επίορκος συνεχίζει να πληρώνεται.
Η γραφειοκρατεία διογκώνεται και οι φορολογικές δηλώσεις μοιάζουν τερατουργήματα.
Η υπομονή εξαντλείται στους σκεπτόμενους. Η τσέπη μας εξαντλήθηκε εδώ και καιρό.
Το χέρι στην πλάτη και το βλέμμα κατανόησης έχει νόημα και αξία στους ομοιοπαθούντες.
Οι υπόλοιποι απλά δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν το ζόρι σου.
Οι απλήρωτοι και οι πληρωμένοι δεν αντέχουν να συνυπάρχουν.
Οι βουλευτές αλληλοβρίζονται χυδαία στα έδρανα. Οι μισοί πάνε με περιβολή οικιακή.
Οι άλλοι μισοί με γραβάτα.
Κανείς τους δεν ξέρει γιατί φοράει και τα μεν και τα δε.
Κάποιοι από αυτούς έχουν τα ξύλινα πρόσωπα που είχαν και πριν είκοσι χρόνια.
Κάποιοι βγαίνουν στα πάνελ για να μας πουν ότι έχουν πάρει τη μισή Αθήνα.
Η άλλη μισή απορεί γιατί δεν πέρασε από το κρεβάτι τους.
Τα social media είναι η σύγχρονη commedia dell’ arte.
Ο καμβάς είναι γνωστός. Οι ρόλοι επίσης.
Τα πρόσωπα αυτοσχεδιάζουν, παρασύρουν το κοινό επικίνδυνα.
Το κοινό είναι ζαλισμένο. Θέλει να παρασυρθεί.
Περιδίνηση.
Το τελευταίο στάδιο πριν εγκαταλείψει ο πιλότος το αεροπλάνο.
Απώλεια στήριξης. Το τελευταίο στάδιο πριν τη συντριβή του.
Ρίσκο. Εκτίναξη. Εγκατάλειψη. Ζωή ή θάνατος; Είναι 50-50.
Το ρισκάρεις ούτως ή άλλως.
Πηγή ➤ eyedoll
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου