.png)
ΟΜΑΔΑ ΖΗΤΑ Προσωπικές εμπειρίες.
Μόλις βγήκα από τη σχολή της Αστυνομίας ο αδελφός μου φρόντισε να πάω στην Άμεση Δράση και έτσι γλύτωσα την ταλαιπωρία που τράβηξαν οι σειρές μου αλλά και όλοι οι άλλοι συνάδελφοι στα Α.Τ.
Θυμίζω ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν περιπτώσεις συναδέλφων που υπηρετούσαν σε Α.Τ...και τους χρωστούσαν 50 ή και 60 Η/Α (σκοταδισμός) ενώ εγώ ζητούσα και έπαιρνα το ρεπό μου όποτε ήθελα.
Η Υπηρεσία ανακοινωνόταν στα Α.Τ. πολλές στις 12 το βράδυ, είχαν κομμένα αδιάθετα δουλεύοντας 50 ώρες την εβδομάδα ενώ εγώ αν καθόμουν και υπολόγιζα σωστά μπορούσα να ξέρω τι δουλεύω την ίδια ημέρα του χρόνου.
Στα περιπολικά μέσα από τους παλιούς που υπήρχαν έμαθα καλά τη δουλειά, γνώρισα τι θα πει νόμος και πως αυτός επιβάλλεται, έμαθα να σέβομαι αυτό που απολάμβανα (την προνομιακή μεταχείριση σε σχέση με τους συναδέλφους στα Α.Τ.) και δούλευα συνειδητά και με όρεξη.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά την έξοδο από την σχολή, το καλοκαίρι του 1988, την στιγμή που η Ζήτα κατόπιν απόφασης του τότε Υπουργού μετά από πιέσεις-συμβουλές του Κλέωνα αύξησε την δύναμή της από 150 (οργανική και όχι υπάρχουσα) σε 350 άτομα μέσα σε τρείς μήνες, έκανα το μεγάλο άλμα και βρέθηκα στην μεγάλη οικογένεια της Ζήτα.
Επειδή ο αδελφός μου ήταν στη Ζ ήδη 5 χρόνια τότε, γνώριζα πολλά για την λειτουργία της, το έργο της και κάμποσους από τους συναδέλφους οπότε η πλήρης ένταξή μου δεν άργησε να επέλθει. Θέλω να αναφέρω δύο περιστατικά που έλαβαν χώρα μπροστά μου πριν πάω στη Ζ, περιστατικά που είχαν θεοποιήσει στα μάτια μου τους Ζητάδες.
Πρώτο περιστατικό: Πριν μπω στη Αστυνομία είχα πάει στη Σταδίου 10 (ήταν τότε η έδρα της Δ.Α.Α και της Α.Δ.) ένα απόγευμα για να συναντήσω τον αδελφό μου. Περίμενα στο πεζοδρόμιο και μπροστά μου ήταν καμιά δεκαριά αστυνομικοί σε μέτρα τάξης μεταξύ των οποίων και τρείς αξιωματικοί.
Όταν άρχισαν να βγαίνουν από τα γραφεία οι ζητάδες καβάλησαν τις μηχανές τους και εξαφανίστηκαν όλοι εν ριπή οφθαλμού. Μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός της διαφορετικής εμφάνισης των αστυνομικών που βρέθηκαν για λίγο εκεί στο πεζοδρόμιο της Σταδίου.
Από τη μία οι καπελάκηδες με καθαρές στολές λες και βγήκαν μόλις από το καθαριστήριο και τα γραφεία τους και από την άλλη διάφοροι τύποι που στο βλέμμα τους και τις κινήσεις τους έβλεπες το πόσο μάχιμοι ήταν. Χωρίς επιτηδευμένες και επιδεικτικές κινήσεις χωρίς ίχνος κομπασμού έναντι των συναδέλφων τους - τους οποίους χαιρέτισαν εγκάρδια - χωρίς να επιδεικνύουν υπεροψία, σίγουροι για το ποιοί είναι και τι προσφέρουν, απλώς απομακρύνθηκαν γρήγορα αφήνοντας τους άλλους συναδέλφους τους να τους κοιτούν με θαυμασμό και ζήλια θα έλεγα γιατί ίσως και αυτοί θα ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν να είναι στη θέση τους είτε γιατί οι ίδιοι δεν είχαν την ικανότητα για κάτι τέτοιο είτε γιατί δεν έτυχε.
Δεύτερο περιστατικό: Δουλεύω στα περιπολικά στα Πατήσια και μας δίνει σήμα για σοβαρό επεισόδιο στο δρόμο, επεισόδιο που συμβαίνει στα 100 μέτρα μπροστά μας. Φτάνουμε σε 10 δεύτερα και βλέπουμε 15 περίπου δίμετρους αφρικανούς να πλακώνονται στη μέση του δρόμου.
Πλησιάζοντας και πριν κατεβούμε διαβιβάζουμε για ενισχύσεις και προσπαθούμε να επιληφθούμε της κατάστασης που σίγουρα ήταν χαμένη υπόθεση για μας από την αρχή. Κόσμος πολύς στα μπαλκόνια και στο δρόμο, ένα απίστευτο χάος με φωνές και ξύλο. Προσπαθώ να φωνάξω να σταματήσουν αλλά μάταιος κόπος. Δεν μου επιτέθηκε βέβαια κάποιος από αυτούς αλλά δεν μου δίνει σημασία κανένας. Ξαφνικά ακούγεται ήχος σειρήνας και ήχος μοτ-τας που πλησιάζει στη διασταύρωση γρήγορα από ένα κάθετο δρόμο.
Είναι ένας ζητάς μόνος του ο οποίος φρεναριστός στα τελευταία μέτρα σταματάει σε απόσταση 10 μέτρων από το σημείο της συμπλοκής και από εμάς του περιπολικού, κατεβαίνει από την μηχανή φορώντας το κράνος του και τα γυαλιά ηλίου πιάνει με το χέρι του τη λαβή του όπλου του στη θήκη χαμηλής προσαρμογής που είχε και σε στάση ετοιμότητας και χωρίς να μιλήσει καθόλου κοιτάει απλώς προς το μέρος μας.
Άψογος εμφανισιακά και με πλήρη εξάρτιση όπως στέκεται απέναντί μας εκτός του ότι δείχνει τουλάχιστον όπως ο Κλιντ Ίστγουντ πριν τις μονομαχίες στις ταινίες γουέστερν παραμένει αμίλητος και επιβάλλεται αμέσως με την παρουσία του. Η οχλαγωγή σταματάει πάραυτα, οι αφρικανοί σταματάνε να πλακώνονται μεταξύ τους και όλοι τον κοιτάνε με δέος (ακόμη και εγώ) την στιγμή που πριν από λίγο σε εμάς του περιπολικού δεν μας έδιναν τη παραμικρή σημασία.
Το περιστατικό τελειώνει μέσα σε λίγα λεπτά και αυτό μόνο χάρη στην επιβλητική παρουσία εκείνου του Ζητά που ενώ θυμάμαι ακόμη και σήμερα το πρόσωπό του δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλιώς θα το ανέφερα. Εργαζόμενος στην ομάδα λοιπόν βρέθηκα μεν σε μία νέα πραγματικότητα αλλά μπορώ να πω ότι κατά κάποιο τρόπο ήμουν εξοικειωμένος με το αντικείμενο της δουλειάς.
Έχοντας δουλέψει για ένα χρόνο στο σχολείο που λέγεται περιπολικά της Α.Δ. προσαρμόστηκα γρήγορα και μπορώ να πω ότι αυτό έγινε σε διάστημα περίπου ενός μηνός. Προσπαθούσα να αφομοιώσω συμβουλές από τους μπαρουτοκαπνισμένους παλιούς, παρατηρούσα κινήσεις και τρόπους οδήγησης, πρακτικές προσέγγισης σε συμβάντα και γενικά έπαιρνα όσες πληροφορίες μπορούσα από ανθρώπους που είχαν ξαναζήσει άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο τέτοιες καταστάσεις στο παρελθόν.
Η μεγάλη δύναμη της ομάδας ήταν η αδελφοσύνη και η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των μελών της. Μαζεύαμε λεφτά για συναδέλφους που είχαν ανάγκη, για συναδέλφους που παντρεύονταν, γνωρίζαμε ο ένας τα προβλήματα του άλλου ιδίως των συναδέλφων της Αλλαγής μας, ήμασταν φίλοι και εκτός δουλειάς, ήμασταν δεμένοι και πληρούσαμε τις προϋποθέσεις για να δικαιολογούμε τον τίτλο της υπηρεσίας.
Ήμασταν ΟΜΑΔΑ. Υπήρξαν βέβαια προστριβές και τσακωμοί αλλά πάντα σε λογικά πλαίσια. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από τους ζητάδες τελικά εκτιμούσαν βαθειά μέσα τους το ότι είχαν πολλά προνόμια σε σχέση με άλλους συναδέλφους τους που δούλευαν σε άλλες υπηρεσίες. Η αίσθηση δε της ανωτερότητας που ένιωθαν καθώς λόγω αντικειμένου πρόσφεραν τεράστιο έργο τους υποχρέωνε να δουλεύουν συνειδητά.
Κάπως έτσι μια μεγάλη φουρνιά αστυνομικών, η δεύτερη γενιά, πήγαμε στη Ζήτα σε ηλικία 25 χρονών και φύγαμε οι περισσότεροι τουλάχιστον μετά από μια δεκαετία, πιο πλούσιοι σε εμπειρίες και γεμάτοι ικανοποίηση ότι προσφέραμε ο καθένας μας ένα μικρό λιθαράκι στον μύθο που λέγεται Ομάδα Ζήτα. Ένας μύθος που οδήγησε πολλούς συναδέλφους ακόμη και στην επαρχία να φορούν το σήμα Ζ στο στήθος ακόμη και αν ήταν τροχονόμοι, απλώς και μόνο για να «κλέψουν» λίγη από την αίγλη της ομάδας.
Βέβαια αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί όπως προείπα αναγνωρίζω το έργο και τις θυσίες του κάθε συναδέλφου σε οποιαδήποτε υπηρεσία αλλά δείχνει παράλληλα ότι όλοι ήθελαν να μας μοιάσουν.
Πέρασα 12 φανταστικά χρόνια υπηρετώντας σε μία υπηρεσία που ήταν και είναι πάντα πρώτης γραμμής μια υπηρεσία που είναι στην καρδιά μου και το σήμα της οποίας είναι το μόνο πράγμα που πήρα μαζί μου φεύγοντας, μαζί βέβαια με τις αναμνήσεις μου.
Παρά τις προσπάθειες κάποιων να δημιουργήσουν καχεκτικά αντίγραφα, ο μύθος δεν διαγράφεται εύκολα και αποτέλεσμα αυτού είναι ακόμη και σήμερα καινούργιοι δόκιμοι συνάδελφοι να ξέρουν την ιστορία της ομάδας ακούγοντας διηγήσεις για τα κατορθώματα της υπηρεσίας αυτής - μέρος της οποίας υπήρξα και εγώ - διηγήσεις που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα ακριβώς όπως συμβαίνει με τους μύθους.
Όταν υπηρετούσα, ανεβαίνοντας σχεδόν καθημερινά στο γραφείο για ανάληψη υπηρεσίας η ματιά μου πάντα έπεφτε στις φωτογραφίες των νεκρών συναδέλφων μας που ήταν αναρτημένες εκεί. Υπήρχε ασυνείδητα συνεχώς η υπόσχεση προς αυτούς ότι θα συνεχίσουμε το έργο τους και ότι θα προσέξουμε κατά το δυνατόν να γυρίσουμε σώοι στις οικογένειές μας.
Με βοήθησε ο θεός για 12 χρόνια να τηρήσω αυτή την υπόσχεση παρά «τα οικόπεδα που αγόρασα κατά καιρούς».
Αναφερόμενος σε αυτό το γεγονός θα τονίσω και μία διαφορά αυτής της υπηρεσίας με άλλες αναφέροντας το εξής περιστατικό׃ Κάποτε κατά την διάρκεια μιας άσκησης αντιμετώπισης ληστείας σε εξέλιξη σε πραγματικές συνθήκες έξω στο δρόμο, συγκρούστηκα με περιπολικό της Α.Δ.
Πήρα τηλέφωνο στο γραφείο για να ενημερώσω και ακολούθησε ο εξής διάλογος με τον Μώρο. Εγώ: Προϊστάμενε τράκαρα. Μώρος: Χτύπησες; Εγώ: όχι. Μώρος: Η μηχανή; Εγώ: Ελάχιστες ζημιές μόνο. Μώρος: Πως έγινε; Εγώ: Τράκαρα με περιπολικό. Μώρος: Φτού σας μα@@κες, πως το καταφέρατε αυτό; Χαχαχα. Σε ανάλογη περίπτωση μετά από χρόνια σε Α.Τ. είχε τρακάρει συνάδελφος με περιπολικό και είχε τραυματιστεί αρκετά σοβαρά.
Όταν ο Αξ.Υπ πήρε τηλέφωνο για να ενημερώσει τον Διοικητή στις 04.00 ακολούθησε ο εξής διάλογος σύμφωνα με αυτά που μας είπε ο Αξ.Υπ. Διοικητής: Γιατί με παίρνεις τηλέφωνο τέτοια ώρα; Αξ.Υπ: Τράκαρε ο Ν…… οδηγώντας το περιπολικό μας. Διοικητής: Έφταιγε; Αξ.Υπ: Δεν ξέρουμε ακόμη. Διοικητής: Το περιπολικό έχει ζημιές; Αξ.Υπ: Ναι, πολλές.. Διοικητής: Ο Ν……χτύπησε; Αξ.Υπ: Ναι. Ούτε πόσο σοβαρά είναι ρώτησε ούτε αν έχει πάει σε νοσοκομείο.
Διαφορά αντιμετώπισης των συναδέλφων μεταξύ υπηρεσιών σε παρόμοιο περιστατικό.!!!!!
Στην Ζήτα πάντα μας ενδιέφερε ο συνάδελφος και το αν είναι καλά. Οι μηχανές έρχονταν σε δεύτερη μοίρα σαν εργαλεία της δουλειάς μας και επικρατούσε το σλόγκαν «σίδερα είναι ξαναφτιάχνονται, ο άνθρωπος να είναι καλά» Ήταν γεγονός όμως ότι υπήρχε μια υπέρμετρη αγάπη των ζητάδων για την μηχανή που οδηγούσαν, μία μηχανή που η περισσότεροι την έφτιαναν και την τροποποιούσαν με δικά τους χρήματα.
Έχοντας κατά νου και την ρήση ότι «περισσότερες ώρες καβαλούσες την μηχανή παρά την γυναίκα σου» καθένας από εμάς πιστεύω ότι έβλεπε την μοτ-τα που είχε χρεωθεί ως ένα μέλος της οικογένειάς του και ως ένα στενό συνεργάτη του. Όταν παρέδωσα μία μοτ-τα στην Αμυγδαλέζα για να πάει στη Σάμο αν θυμάμαι καλά, έσκυψα και την φίλησα. Απορημένος ο εκεί συνάδελφος τεχνικός με ρώτησε γιατί το έκανα αυτό.
Του απάντησα: «Την είχα για τέσσερα χρόνια και ποτέ δεν δυστρόπησε. Έπαιρνε με την μία, δεν με αρνήθηκε ποτέ, δεν με έριξε ποτέ και πάντα γινόταν αυτό που έλεγα εγώ δίνοντας τις κατάλληλες εντολές (γκάζι, φρένο, επιτάχυνση κ.λπ.) χωρίς αντιρρήσεις, γιατί να μην την φιλήσω έτσι για το ευχαριστώ;». Γέλασε και έγνεψε συγκαταβατικά συμφωνώντας μαζί μου. Στην πρώτη μηχανή που είχα στη Ζήτα της είχα δώσει το παρατσούκλι «μπέμπα» Κάθε ομοιότητα και παρομοίωση με έμψυχα όντα που τυχόν θα κάνετε όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο είναι δεκτή. Χαχαχα.
Καταλαβαίνω ότι πολλούς δεν θα τους αγγίξει το περιεχόμενο αυτής της ανάρτησης. Εγώ όμως στα πλαίσια της ατομικής μου ψυχανάλυσης έπρεπε να δημοσιοποιήσω κάποιες σκέψεις. Έτσι Vas G Tsats; Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για την 12ετή εμπειρία μου στην Ομάδα αλλά δεν με αφήνει το fb. Απειλεί να με διαγράψει γιατί ήδη έγραψα πολλά.
ΣΠ.ΣΧ.
zantepolclub
Μόλις βγήκα από τη σχολή της Αστυνομίας ο αδελφός μου φρόντισε να πάω στην Άμεση Δράση και έτσι γλύτωσα την ταλαιπωρία που τράβηξαν οι σειρές μου αλλά και όλοι οι άλλοι συνάδελφοι στα Α.Τ.
Θυμίζω ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν περιπτώσεις συναδέλφων που υπηρετούσαν σε Α.Τ...και τους χρωστούσαν 50 ή και 60 Η/Α (σκοταδισμός) ενώ εγώ ζητούσα και έπαιρνα το ρεπό μου όποτε ήθελα.
Η Υπηρεσία ανακοινωνόταν στα Α.Τ. πολλές στις 12 το βράδυ, είχαν κομμένα αδιάθετα δουλεύοντας 50 ώρες την εβδομάδα ενώ εγώ αν καθόμουν και υπολόγιζα σωστά μπορούσα να ξέρω τι δουλεύω την ίδια ημέρα του χρόνου.
Στα περιπολικά μέσα από τους παλιούς που υπήρχαν έμαθα καλά τη δουλειά, γνώρισα τι θα πει νόμος και πως αυτός επιβάλλεται, έμαθα να σέβομαι αυτό που απολάμβανα (την προνομιακή μεταχείριση σε σχέση με τους συναδέλφους στα Α.Τ.) και δούλευα συνειδητά και με όρεξη.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά την έξοδο από την σχολή, το καλοκαίρι του 1988, την στιγμή που η Ζήτα κατόπιν απόφασης του τότε Υπουργού μετά από πιέσεις-συμβουλές του Κλέωνα αύξησε την δύναμή της από 150 (οργανική και όχι υπάρχουσα) σε 350 άτομα μέσα σε τρείς μήνες, έκανα το μεγάλο άλμα και βρέθηκα στην μεγάλη οικογένεια της Ζήτα.
Επειδή ο αδελφός μου ήταν στη Ζ ήδη 5 χρόνια τότε, γνώριζα πολλά για την λειτουργία της, το έργο της και κάμποσους από τους συναδέλφους οπότε η πλήρης ένταξή μου δεν άργησε να επέλθει. Θέλω να αναφέρω δύο περιστατικά που έλαβαν χώρα μπροστά μου πριν πάω στη Ζ, περιστατικά που είχαν θεοποιήσει στα μάτια μου τους Ζητάδες.
Πρώτο περιστατικό: Πριν μπω στη Αστυνομία είχα πάει στη Σταδίου 10 (ήταν τότε η έδρα της Δ.Α.Α και της Α.Δ.) ένα απόγευμα για να συναντήσω τον αδελφό μου. Περίμενα στο πεζοδρόμιο και μπροστά μου ήταν καμιά δεκαριά αστυνομικοί σε μέτρα τάξης μεταξύ των οποίων και τρείς αξιωματικοί.
Όταν άρχισαν να βγαίνουν από τα γραφεία οι ζητάδες καβάλησαν τις μηχανές τους και εξαφανίστηκαν όλοι εν ριπή οφθαλμού. Μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός της διαφορετικής εμφάνισης των αστυνομικών που βρέθηκαν για λίγο εκεί στο πεζοδρόμιο της Σταδίου.
Από τη μία οι καπελάκηδες με καθαρές στολές λες και βγήκαν μόλις από το καθαριστήριο και τα γραφεία τους και από την άλλη διάφοροι τύποι που στο βλέμμα τους και τις κινήσεις τους έβλεπες το πόσο μάχιμοι ήταν. Χωρίς επιτηδευμένες και επιδεικτικές κινήσεις χωρίς ίχνος κομπασμού έναντι των συναδέλφων τους - τους οποίους χαιρέτισαν εγκάρδια - χωρίς να επιδεικνύουν υπεροψία, σίγουροι για το ποιοί είναι και τι προσφέρουν, απλώς απομακρύνθηκαν γρήγορα αφήνοντας τους άλλους συναδέλφους τους να τους κοιτούν με θαυμασμό και ζήλια θα έλεγα γιατί ίσως και αυτοί θα ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν να είναι στη θέση τους είτε γιατί οι ίδιοι δεν είχαν την ικανότητα για κάτι τέτοιο είτε γιατί δεν έτυχε.
Δεύτερο περιστατικό: Δουλεύω στα περιπολικά στα Πατήσια και μας δίνει σήμα για σοβαρό επεισόδιο στο δρόμο, επεισόδιο που συμβαίνει στα 100 μέτρα μπροστά μας. Φτάνουμε σε 10 δεύτερα και βλέπουμε 15 περίπου δίμετρους αφρικανούς να πλακώνονται στη μέση του δρόμου.
Πλησιάζοντας και πριν κατεβούμε διαβιβάζουμε για ενισχύσεις και προσπαθούμε να επιληφθούμε της κατάστασης που σίγουρα ήταν χαμένη υπόθεση για μας από την αρχή. Κόσμος πολύς στα μπαλκόνια και στο δρόμο, ένα απίστευτο χάος με φωνές και ξύλο. Προσπαθώ να φωνάξω να σταματήσουν αλλά μάταιος κόπος. Δεν μου επιτέθηκε βέβαια κάποιος από αυτούς αλλά δεν μου δίνει σημασία κανένας. Ξαφνικά ακούγεται ήχος σειρήνας και ήχος μοτ-τας που πλησιάζει στη διασταύρωση γρήγορα από ένα κάθετο δρόμο.
Είναι ένας ζητάς μόνος του ο οποίος φρεναριστός στα τελευταία μέτρα σταματάει σε απόσταση 10 μέτρων από το σημείο της συμπλοκής και από εμάς του περιπολικού, κατεβαίνει από την μηχανή φορώντας το κράνος του και τα γυαλιά ηλίου πιάνει με το χέρι του τη λαβή του όπλου του στη θήκη χαμηλής προσαρμογής που είχε και σε στάση ετοιμότητας και χωρίς να μιλήσει καθόλου κοιτάει απλώς προς το μέρος μας.
Άψογος εμφανισιακά και με πλήρη εξάρτιση όπως στέκεται απέναντί μας εκτός του ότι δείχνει τουλάχιστον όπως ο Κλιντ Ίστγουντ πριν τις μονομαχίες στις ταινίες γουέστερν παραμένει αμίλητος και επιβάλλεται αμέσως με την παρουσία του. Η οχλαγωγή σταματάει πάραυτα, οι αφρικανοί σταματάνε να πλακώνονται μεταξύ τους και όλοι τον κοιτάνε με δέος (ακόμη και εγώ) την στιγμή που πριν από λίγο σε εμάς του περιπολικού δεν μας έδιναν τη παραμικρή σημασία.
Το περιστατικό τελειώνει μέσα σε λίγα λεπτά και αυτό μόνο χάρη στην επιβλητική παρουσία εκείνου του Ζητά που ενώ θυμάμαι ακόμη και σήμερα το πρόσωπό του δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλιώς θα το ανέφερα. Εργαζόμενος στην ομάδα λοιπόν βρέθηκα μεν σε μία νέα πραγματικότητα αλλά μπορώ να πω ότι κατά κάποιο τρόπο ήμουν εξοικειωμένος με το αντικείμενο της δουλειάς.
Έχοντας δουλέψει για ένα χρόνο στο σχολείο που λέγεται περιπολικά της Α.Δ. προσαρμόστηκα γρήγορα και μπορώ να πω ότι αυτό έγινε σε διάστημα περίπου ενός μηνός. Προσπαθούσα να αφομοιώσω συμβουλές από τους μπαρουτοκαπνισμένους παλιούς, παρατηρούσα κινήσεις και τρόπους οδήγησης, πρακτικές προσέγγισης σε συμβάντα και γενικά έπαιρνα όσες πληροφορίες μπορούσα από ανθρώπους που είχαν ξαναζήσει άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο τέτοιες καταστάσεις στο παρελθόν.
Η μεγάλη δύναμη της ομάδας ήταν η αδελφοσύνη και η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των μελών της. Μαζεύαμε λεφτά για συναδέλφους που είχαν ανάγκη, για συναδέλφους που παντρεύονταν, γνωρίζαμε ο ένας τα προβλήματα του άλλου ιδίως των συναδέλφων της Αλλαγής μας, ήμασταν φίλοι και εκτός δουλειάς, ήμασταν δεμένοι και πληρούσαμε τις προϋποθέσεις για να δικαιολογούμε τον τίτλο της υπηρεσίας.
Ήμασταν ΟΜΑΔΑ. Υπήρξαν βέβαια προστριβές και τσακωμοί αλλά πάντα σε λογικά πλαίσια. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από τους ζητάδες τελικά εκτιμούσαν βαθειά μέσα τους το ότι είχαν πολλά προνόμια σε σχέση με άλλους συναδέλφους τους που δούλευαν σε άλλες υπηρεσίες. Η αίσθηση δε της ανωτερότητας που ένιωθαν καθώς λόγω αντικειμένου πρόσφεραν τεράστιο έργο τους υποχρέωνε να δουλεύουν συνειδητά.
Κάπως έτσι μια μεγάλη φουρνιά αστυνομικών, η δεύτερη γενιά, πήγαμε στη Ζήτα σε ηλικία 25 χρονών και φύγαμε οι περισσότεροι τουλάχιστον μετά από μια δεκαετία, πιο πλούσιοι σε εμπειρίες και γεμάτοι ικανοποίηση ότι προσφέραμε ο καθένας μας ένα μικρό λιθαράκι στον μύθο που λέγεται Ομάδα Ζήτα. Ένας μύθος που οδήγησε πολλούς συναδέλφους ακόμη και στην επαρχία να φορούν το σήμα Ζ στο στήθος ακόμη και αν ήταν τροχονόμοι, απλώς και μόνο για να «κλέψουν» λίγη από την αίγλη της ομάδας.
Βέβαια αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί όπως προείπα αναγνωρίζω το έργο και τις θυσίες του κάθε συναδέλφου σε οποιαδήποτε υπηρεσία αλλά δείχνει παράλληλα ότι όλοι ήθελαν να μας μοιάσουν.
Πέρασα 12 φανταστικά χρόνια υπηρετώντας σε μία υπηρεσία που ήταν και είναι πάντα πρώτης γραμμής μια υπηρεσία που είναι στην καρδιά μου και το σήμα της οποίας είναι το μόνο πράγμα που πήρα μαζί μου φεύγοντας, μαζί βέβαια με τις αναμνήσεις μου.
Παρά τις προσπάθειες κάποιων να δημιουργήσουν καχεκτικά αντίγραφα, ο μύθος δεν διαγράφεται εύκολα και αποτέλεσμα αυτού είναι ακόμη και σήμερα καινούργιοι δόκιμοι συνάδελφοι να ξέρουν την ιστορία της ομάδας ακούγοντας διηγήσεις για τα κατορθώματα της υπηρεσίας αυτής - μέρος της οποίας υπήρξα και εγώ - διηγήσεις που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα ακριβώς όπως συμβαίνει με τους μύθους.
Όταν υπηρετούσα, ανεβαίνοντας σχεδόν καθημερινά στο γραφείο για ανάληψη υπηρεσίας η ματιά μου πάντα έπεφτε στις φωτογραφίες των νεκρών συναδέλφων μας που ήταν αναρτημένες εκεί. Υπήρχε ασυνείδητα συνεχώς η υπόσχεση προς αυτούς ότι θα συνεχίσουμε το έργο τους και ότι θα προσέξουμε κατά το δυνατόν να γυρίσουμε σώοι στις οικογένειές μας.
Με βοήθησε ο θεός για 12 χρόνια να τηρήσω αυτή την υπόσχεση παρά «τα οικόπεδα που αγόρασα κατά καιρούς».
Αναφερόμενος σε αυτό το γεγονός θα τονίσω και μία διαφορά αυτής της υπηρεσίας με άλλες αναφέροντας το εξής περιστατικό׃ Κάποτε κατά την διάρκεια μιας άσκησης αντιμετώπισης ληστείας σε εξέλιξη σε πραγματικές συνθήκες έξω στο δρόμο, συγκρούστηκα με περιπολικό της Α.Δ.
Πήρα τηλέφωνο στο γραφείο για να ενημερώσω και ακολούθησε ο εξής διάλογος με τον Μώρο. Εγώ: Προϊστάμενε τράκαρα. Μώρος: Χτύπησες; Εγώ: όχι. Μώρος: Η μηχανή; Εγώ: Ελάχιστες ζημιές μόνο. Μώρος: Πως έγινε; Εγώ: Τράκαρα με περιπολικό. Μώρος: Φτού σας μα@@κες, πως το καταφέρατε αυτό; Χαχαχα. Σε ανάλογη περίπτωση μετά από χρόνια σε Α.Τ. είχε τρακάρει συνάδελφος με περιπολικό και είχε τραυματιστεί αρκετά σοβαρά.
Όταν ο Αξ.Υπ πήρε τηλέφωνο για να ενημερώσει τον Διοικητή στις 04.00 ακολούθησε ο εξής διάλογος σύμφωνα με αυτά που μας είπε ο Αξ.Υπ. Διοικητής: Γιατί με παίρνεις τηλέφωνο τέτοια ώρα; Αξ.Υπ: Τράκαρε ο Ν…… οδηγώντας το περιπολικό μας. Διοικητής: Έφταιγε; Αξ.Υπ: Δεν ξέρουμε ακόμη. Διοικητής: Το περιπολικό έχει ζημιές; Αξ.Υπ: Ναι, πολλές.. Διοικητής: Ο Ν……χτύπησε; Αξ.Υπ: Ναι. Ούτε πόσο σοβαρά είναι ρώτησε ούτε αν έχει πάει σε νοσοκομείο.
Διαφορά αντιμετώπισης των συναδέλφων μεταξύ υπηρεσιών σε παρόμοιο περιστατικό.!!!!!
Στην Ζήτα πάντα μας ενδιέφερε ο συνάδελφος και το αν είναι καλά. Οι μηχανές έρχονταν σε δεύτερη μοίρα σαν εργαλεία της δουλειάς μας και επικρατούσε το σλόγκαν «σίδερα είναι ξαναφτιάχνονται, ο άνθρωπος να είναι καλά» Ήταν γεγονός όμως ότι υπήρχε μια υπέρμετρη αγάπη των ζητάδων για την μηχανή που οδηγούσαν, μία μηχανή που η περισσότεροι την έφτιαναν και την τροποποιούσαν με δικά τους χρήματα.
Έχοντας κατά νου και την ρήση ότι «περισσότερες ώρες καβαλούσες την μηχανή παρά την γυναίκα σου» καθένας από εμάς πιστεύω ότι έβλεπε την μοτ-τα που είχε χρεωθεί ως ένα μέλος της οικογένειάς του και ως ένα στενό συνεργάτη του. Όταν παρέδωσα μία μοτ-τα στην Αμυγδαλέζα για να πάει στη Σάμο αν θυμάμαι καλά, έσκυψα και την φίλησα. Απορημένος ο εκεί συνάδελφος τεχνικός με ρώτησε γιατί το έκανα αυτό.
Του απάντησα: «Την είχα για τέσσερα χρόνια και ποτέ δεν δυστρόπησε. Έπαιρνε με την μία, δεν με αρνήθηκε ποτέ, δεν με έριξε ποτέ και πάντα γινόταν αυτό που έλεγα εγώ δίνοντας τις κατάλληλες εντολές (γκάζι, φρένο, επιτάχυνση κ.λπ.) χωρίς αντιρρήσεις, γιατί να μην την φιλήσω έτσι για το ευχαριστώ;». Γέλασε και έγνεψε συγκαταβατικά συμφωνώντας μαζί μου. Στην πρώτη μηχανή που είχα στη Ζήτα της είχα δώσει το παρατσούκλι «μπέμπα» Κάθε ομοιότητα και παρομοίωση με έμψυχα όντα που τυχόν θα κάνετε όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο είναι δεκτή. Χαχαχα.
Καταλαβαίνω ότι πολλούς δεν θα τους αγγίξει το περιεχόμενο αυτής της ανάρτησης. Εγώ όμως στα πλαίσια της ατομικής μου ψυχανάλυσης έπρεπε να δημοσιοποιήσω κάποιες σκέψεις. Έτσι Vas G Tsats; Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για την 12ετή εμπειρία μου στην Ομάδα αλλά δεν με αφήνει το fb. Απειλεί να με διαγράψει γιατί ήδη έγραψα πολλά.
ΣΠ.ΣΧ.
zantepolclub
γαματος
ΑπάντησηΔιαγραφή