.png)
Πλατεία Βικτωρίας και Φωκίωνος Νέγρη, δύο πάλαι ποτέ αρχοντικές γειτονιές της Αθήνας που σήμερα παλεύουν να παραμείνουν ζωντανές και να διατηρήσουν το χρώμα τους, μέσα σε ένα κέντρο που καθημερινά μεταλλάσσεται και σε πολλές περιπτώσεις... καταρρέει. Ανάμεσα σε κλειστά καταστήματα, σε διαμερίσματα με ταμπέλες «ενοικιάζεται» και άδειες βιτρίνες, τα μισογκρεμισμένα νεοκλασικά των δύο εμβληματικών γειτονιών στέκουν πεισματικά όρθια, θυμίζοντας ότι κάποτε σε αυτές χτυπούσε η καρδιά της κοσμικής Αθήνας. Για δεκαετίες ολόκληρες αυτές οι δύο συνοικίες του κέντρου ήταν μαζί με το Κολωνάκι και το Παγκράτι οι πιο περιζήτητες και σε πολλές περιπτώσεις η απόκτηση ενός διαμερίσματος εκεί συμβόλιζε την πολυπόθητη κοινωνική καταξίωση. Σήμερα, μια σειρά γεγονότων έχει αφήσει τις δυο «αρχόντισσες» να αναζητούν τη χαμένη αίγλη τους αλλά και να προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τον χαρακτήρα τους.
Η «κυριακάτικη δημοκρατία» περπάτησε στις δύο γειτονίες, κατέγραψε εικόνες που αποπνέουν μελαγχολία για το ένδοξο χθες και μίλησε με κατοίκους και επιχειρηματίες που ευελπιστούν σε ένα καλύτερο αύριο. Ξεκινώντας από την πλατεία Βικτωρίας (πρώην πλατεία Κυριακού), η οποία κάποτε αποτελούσε το επίκεντρο της φοιτητικής Αθήνας και ακόμη παλαιότερα την αγαπημένη συνοικία των αστών, παρατηρεί κανείς ότι η συνύπαρξη μεταναστών και ντόπιων-παλιών Αθηναίων είναι ίσως η πιο αρμονική που μπορεί κανείς να συναντήσει στο πολύπαθο κέντρο της παραβατικότητας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι. «Μέχρι και τρία χρόνια πριν η πλατεία μας ήταν πολύ διαφορετική και, παρά το γεγονός ότι μέσα στις δεκαετίες έχει “βγει όρθια” από πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις, όπως άλλωστε και ολόκληρη η χώρα, φαινόταν να μαραζώνει. Η εγκληματικότητα, φυσικά, ήταν το νούμερο ένα πρόβλημα. Ενα πρόβλημα που σε κάποιο βαθμό παραμένει άλυτο έως και σήμερα. Η κατάσταση, ωστόσο, έχει βελτιωθεί. Από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας άκμασε εδώ κάθε μορφής παραβατικότητα, από εμπόριο ναρκωτικών και πορνεία μέχρι ληστείες και ξυλοδαρμοί ή ακόμα και δολοφονίες ηλικιωμένων για λίγα ευρώ!» περιγράφει η 47χρονη Βάσω Καποσίζη, επί 25 χρόνια κάτοικος της περιοχής.
Σύμφωνα με την ίδια, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη τα ξημερώματα της 10ης Μαΐου του 2011 από δύο Αφγανούς, μόλις λίγα μέτρα μακριά από την πλατεία Βικτωρίας, επί της οδού 3ης Σεπτεμβρίου. Οι ταραχές που ακολούθησαν στις γειτονιές του κέντρου φαίνεται ότι «ταρακούνησαν», όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι, τους υπευθύνους. «Επειτα από αυτό το θλιβερό περιστατικό και τα επακόλουθά του, με τις επιθέσεις εναντίων λαθρομεταναστών ή νόμιμων μεταναστών, οι Αρχές φοβήθηκαν ότι χάνουν τον έλεγχο της περιοχής. Σε συνδυασμό με τις πιέσεις των κατοίκων η εικόνα της γειτονιάς βελτιώθηκε» λέει η 49χρονη Γεωργία Πορτέλη, ιδιοκτήτρια καταστήματος επί της ιστορικής πλατείας. Οπως λένε και οι δύο, οι παλαιότεροι κάτοικοι δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα με τους νόμιμους μετανάστες, οι οποίοι άλλωστε έχουν εγκατασταθεί εκεί ήδη από τη δεκαετία του '90, με τους περισσότερους εξ αυτών να έχουν δημιουργήσει τις δικές τους οικογένειες και είτε να εργάζονται στην περιοχή είτε να διατηρούν τις δικές τους επιχειρήσεις. «Το 2011, όμως, η πλατεία είχε γεμίσει παράνομους μετανάστες που δυστυχώς η δράση μερικών εξ αυτών στιγμάτισε και άλλους νοικοκυραίους γείτονες, οι οποίοι ζουν εδώ χρόνια, τους γνωρίζουμε και, όταν χρειάστηκε, υπερασπιστήκαμε» συμπληρώνει η κυρία Καποσίζη.
Ενας από αυτούς είναι ο 53χρονος Εσίν Λαζγκί -Ανδρέας για τους Ελληνες φίλους του. Ηρθε στην Ελλάδα το 1994, άνοιξε στην πλατεία Βικτωρίας το δικό του ανθοπωλείο και εκ τότε μένει εκεί με τη σύζυγο και τα τρία παιδιά τους, στα οποία μάλιστα έχει δώσει αρχαιοελληνικά ονόματα (Οδυσσέας, Αθηνά και Αρτεμις). «Τα παιδιά μου είναι περισσότερο Ελληνόπουλα, καθώς και τα τρία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ. Εξάλλου, έπειτα από 20 χρόνια που βρίσκομαι στη γειτονιά νιώθω κι εγώ ο ίδιος κομμάτι της. Οι περισσότεροι πελάτες μου είναι, φυσικά, Ελληνες και όλο αυτό το διάστημα έχουμε δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς σεβασμού και φιλίας» λέει ο ίδιος, παρατηρώντας ότι μοιράστηκε την ανησυχία των Ελλήνων γειτόνων του τη «δύσκολη περίοδο» της πλατείας, τότε που καθημερινά συνέρρεαν σε αυτή εκατοντάδες Αφγανοί, κάποιοι εκ των οποίων προκαλούσαν συχνά ταραχές, αποθαρρύνοντας ακόμη και τους πιο παλιούς κατοίκους από το να κινούνται σε αυτήν, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες.
Μαράθηκαν (λόγω λουκέτων) τα... μαγαζιά, αλλά «ανθούν» τα ενοίκια
Πάντως, αυτό που τονίζουν ανεξαιρέτως όλοι οι επιχειρηματίες της πλατείας Βικτωρίας είναι ότι η οικονομική κρίση -η οποία έχει πλήξει ίσως σκληρότερα από κάθε άλλη περιοχή το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας- είναι ο πιο δυνατός αντίπαλος. Ο κ. Λαζγκί, ο οποίος στην επιχείρησή του απασχολεί αυτήν τη στιγμή τρία άτομα, έζησε από πρώτο χέρι την κάμψη στην αγορά και, όπως λέει: «Πολλοί τακτικοί πελάτες που συχνά αγόραζαν λουλούδια, ακόμη και για το σπίτι τους, σήμερα περιορίζονται στις αγορές μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις ή όταν πρόκειται για γιορτές». Από την άλλη, η κυρία Πορτέλη, η οποία εμπορεύεται είδη σπιτιού, φοβάται ότι αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο καλοκαίρι του καταστήματός της, καθώς επί της πλατείας όπου βρίσκεται είναι ίσως το μοναδικό εμπορικό, ανάμεσα στα πολλά καφέ και εστιατόρια.
Ωστόσο, τη στιγμή που η πλατεία -με το εξαιρετικό άγαλμα του «Θησέως σώζοντος την Ιπποδάμειαν» στο κέντρο της- κάνει τα πρώτα αργά αλλά σταθερά βήματα ανάκαμψης αναζητώντας τη νέα ταυτότητά της, τα ενοίκια παραμένουν σταθερά στα επίπεδα της... ακμής της. «Εμείς σαν επιχείρηση μπορεί να μην αντιμετωπίζουμε πρόβλημα επιβίωσης λόγω της σταθερής πελατείας μας, ωστόσο βλέπω γύρω μου καταστήματα ιστορικά να βάζουν λουκέτο λόγω μείωσης της πελατείας, τη στιγμή που τα έξοδα -φόροι και ενοίκια-, αν δεν αυξάνονται, παραμένουν σταθερά» λέει η 51χρονη Κατερίνα Τζιεράκη, ιδιοκτήτρια κομμωτηρίου επί περίπου 30 χρόνια και κάτοικος του επίσης... πολύπαθου Αγιου Παντελεήμονα. «Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η γειτονιά αρχίζει να θυμίζει τον παλιό εαυτό της, όμως δύσκολα θα φτάσει ξανά στα επίπεδα που ήταν τη δεκαετία του '70 και πριν, με τους ευκατάστατους κατοίκους. Αλλωστε, πολλοί από αυτούς τα άφησαν όλα και έφυγαν για τα προάστια» καταλήγει.
Ο πεζόδρομος των σταρ ζει με τις αναμνήσεις του
Με το 17% των κτιρίων του 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος (στο οποίο υπάγεται και η περιοχή της Κυψέλης) να παραμένει ανεκμετάλλευτο ή ακόμα και «ορφανό», σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας της Διεύθυνσης Υγειονομικού Ελέγχου και Περιβαλλοντικής Υγιεινής Κεντρικού Τομέα της Περιφέρειας Αττικής, ο πεζόδρομος της Φωκίωνος Νέγρη, των καλλιτεχνών και των σταρ της μεταπολεμικής Αθήνας, βρίσκεται και αυτός σε ένα μεταβατικό στάδιο. Από τη μια, οι εναπομείναντες βέροι Αθηναίοι που έσπευσαν τότε να αποκτήσουν ένα σπίτι στον πεζόδρομο με τα σιντριβάνια και τα ασυνήθιστα για την Αθήνα πλατάνια ζουν με τις αναμνήσεις των περασμένων μεγαλείων και, από την άλλη, οι νέοι κάτοικοι δίνουν εδώ και μερικά χρόνια διαφορετικό χρώμα στο παραδοσιακό στέκι της πόλης, όπου -σύμφωνα με τον αστικό μύθο- πρωτοακούστηκε το... αλησμόνητο «Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!»
Τα παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία των δεκαετιών του '50, του '60 και του '70 -με «ναυαρχίδα» το Σελέκτ με το λαχταριστό παγωτό Σικάγο, όπου οι νέοι της εποχής έβγαιναν τα πρώτα τους ραντεβού- και τα θρυλικά κέντρα διασκέδασης -όπως το περιβόητο Quinta του Μπάμπη Μουτσάτσου, όπου έχουν περάσει ατελείωτες ώρες από την Αλίκη και τον Δημήτρη έως τον Αριστοτέλη Ωνάση- έχουν σήμερα δώσει τη θέση τους σε καφέ-μπαρ και ταχυφαγεία. Ανάμεσα σε αυτά, οι βιτρίνες παλιών καταστημάτων καλυμμένες από κάθε λογής αφίσες μαρτυρούν ότι η κρίση και η αέναη αλλαγή στεκιών στην πόλη δεν άφησαν ανεπηρέαστη ούτε τη γειτονιά-στέκι του Γιάννη Δαλιανίδη, της Μάρθας Καραγιάννη, της Ελενας Ναθαναήλ, της Μαρινέλλας, της Βίκυς Μοσχολιού, του Μίμη Δομάζου, του Αλέκου Σακελλάριου, του Νίκου Σταυρίδη, του Νίκου Ρίζου, του Τάκη Λουκανίδη και τόσων άλλων.
Ομως, ο καταπράσινος πεζόδρομος με τις καλαίσθητες πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου, όπως η περιβόητη πολυκατοικία Λαναρά χτισμένη το 1938 στη συμβολή των οδών Φωκίωνος Νέγρη και Επτανήσου, δείχνει να παραμένει -τουλάχιστον ως προς την εικόνα του- αναλλοίωτος στον χρόνο, παρά τη ραγδαία αλλαγή φυσιογνωμίας που υπέστη στο σύνολό της η άλλοτε αστική Κυψέλη. Ενθαρρυντικό δείγμα για το μέλλον της περιοχής, η έγκριση των εργασιών αποκατάστασης που εξασφάλισε πριν από σχεδόν έναν χρόνο το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων για τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Από την άλλη πλευρά, η μηδαμινή πρόοδος της αποκατάστασης αυτού του ξεχωριστού τοπόσημου στην καρδιά της Αθήνας (έως σήμερα έχουν αξιοποιηθεί ελάχιστοι χώροι του με τη δημιουργία Κέντρου Εξυπηρέτησης Πολιτών και Σημείο Εξυπηρέτησης του Δημότη) μόνο να ακυρώσει μπορεί αυτή την αισιοδοξία. «Ακούμε ήδη από το 2005, οπότε και χαρακτηρίστηκε νεότερο μνημείο, ότι θα φτιάξουν την Αγορά και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα. Παράλληλα, η κρίση και η ανασφάλεια έχουν διώξει από εδώ αρκετούς παλιούς γείτονες και ίσως τους πιο εκλεκτούς, ωστόσο παρά τις δυσκολίες είμαστε αρκετοί που δεν σκεφτόμαστε να αφήσουμε τη γειτονιά των παιδικών μας χρόνων. Οσοι δηλαδή αντέξουμε» σχολιάζει ο Αλέξανδρος Κανέλλος, ο οποίος εδώ και 40 χρόνια διατηρεί ακριβώς πίσω από τη Δημοτική Αγορά το κουρείο του, και «εξομολογεί» σε καθημερινή βάση τους πιστούς πελάτες του, που μοιράζονται μαζί του τόσο τους προβληματισμούς όσο και τις ελπίδες τους για τη ζωή στον εμβληματικό πεζόδρομο.
Πηγή ➤ dimokratianewς
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου