.png)
ΛΥΣΤΕ blog ➤ Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος της ζωής μου, κατά τη διάρκεια της οποίας, το μόνο που έκανα ήταν να βγαίνω, να πίνω μέχρι το σημείο που να πλακώνομαι στο ξύλο με δέντρα (και να τις τρώω), να επιβιώνω με κρύα πίτσα και να φλερτάρω μέσω Facebook. Τη συγκεκριμένη περίοδο την ονομάζω, "μετατραυματική περίοδος χωρισμού" και πιστεύω σχεδόν όλοι την έχετε περάσει στη ζωή σας, εκτός και αν ανήκετε στη κατηγορία των άνιωθων. Που αν όντως ανήκετε σε αυτή, σας ζηλεύω.
Το φλερτ στο internet και συγκεκριμένα στο facebook, είναι κάτι το οποίο αποτελεί προσωπική πατέντα του καθενός. Όλοι, αγόρια - κορίτσια, έχουμε τον τρόπο μας, δηλαδή, μια κάποια στρατηγική αλλά και συγκεκριμένες απαιτήσεις όταν επιδιδόμαστε σε αυτό. Όπως και στη πραγματική ζωή, με τη μόνη διαφορά όμως, πως όταν το κάνεις online, έχεις τον χρόνο που χρειάζεσαι για να βρεις τη σωστή απάντηση, να φλερτάρεις συγχρόνως με πάνω από ένα άτομο αλλά και να κάνεις την ίδια ώρα κάποια σημαντική δουλειά, όπως για παράδειγμα, να στέλνεις αιτήσεις για μεταπτυχιακό την ώρα που στέλνεις και φωτογραφίες σου σε περίεργες στάσεις σε κάποιο, chat box. Αν μπερδέψεις τα αρχεία βέβαια, δεν ξέρω που μπορεί να καταλήξεις. Πιθανότατα σε κάποια λίστα της αστυνομίας με σεξομανείς ή σε μια όμορφη περιπέτεια.
Ποιος ξέρει;
Όπως καταλαβαίνετε, κατά τη διάρκεια της "μετατραυματικής περιόδου χωρισμού", έκανα όλα τα παραπάνω μέχρι που γνώρισα (διαδικτυακά) την Όλγα. Ήταν ένα τυχαίο add και καταλήξαμε να μιλάμε τη πρώτη ημέρα, αφού πέταξα το κλασικό μου "hey" στο chat, για αρκετές ώρες. Γουστάραμε την ίδια μουσική, το οποίο έκανε τις κουβέντες μας αρκετά πιο εδιαφέρουσες από αυτές που είχα με άλλες κοπέλες και σιγά - σιγά αποκτήσαμε ένα ιδιαίτερο, διαδικτυακό δέσιμο.
Γενικότερα, τα έλεγα ωραία ο άτιμος και νομίζω πως της είχα δημιουργήσει προσδοκίες μεγαλύτερες από αυτές που μπορούσα να προσφέρω όμως, πιστεύω πως το ίδιο έκανε και εκείνη. Ένα βράδυ, η φάση προχώρησε λίγο παραπάνω ενώ παίζαμε "θάρρος ή αλήθεια" και η συζήτηση, για ευνόητους λόγους, μεταφέρθηκε στο Skype όπου έλαβε χώρα ένα όμορφο ιντερνετικό σεξάκι. Ουσιαστικά, ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα να κινείται και όχι από τις φωτογραφίες της στο facebook και που άκουσα τη φωνή της. Νομίζω κάπου εκεί άρχισα να αισθάνομαι περίεργα γιατί δεν μου άρεσε καθόλου η φωνή της. Ξέρω πως θα ακουστώ παράξενος, όμως την περίμενα περισσότερο σαν αυτή της Rachel από τα "Φιλαράκια" και μου ακούστηκε πιο πολύ σαν την Tina Belcher από το "Bob's Burgers".
Αφού πέρασε λίγος καιρός, περίπου δύο εβδομάδες, αποφασίσαμε να βγούμε ραντεβού. Επειδή γουστάρω πολύ το bowling, είπαμε να πάμε να παίξουμε παρέα. Η φωνή της μου είχε καρφωθεί στο μυαλό και προσπαθούσα να μην επηρεαστώ από αυτή, όμως, όταν βρεθήκαμε ήταν το μόνο που σκεφτόμουν. Κάθε τι που λέγαμε πέρναγε σε δεύτερη μοίρα γιατί δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου το πόσο χάλια φωνή είχε. Αισθανόμουν σαν τον Chandler σε αυτό το επεισόδιο.
Μέχρι που είπα μια τρελή αστειάρα και άρχισε να γελάει, εκεί χάθηκε κάθε ίχνος ερωτισμού μιας και πέραν της ενοχλητικής φωνής, πλέον είχα να αντιμετωπίσω και ένα σπαστικό γέλιο που, στα δικά μου αυτιά, ακουγόταν σαν βέσπα που δεν παίρνει μπρος. Το γεγονός πως όταν γέλαγε έκανε αυτό το ενοχλητικό σπρωξιματάκι λες και είμαστε σε πάνελ πρωϊνάδικου έκανε τη κατάσταση ακόμα χειρότερη. Αλήθεια, εσείς που όταν γελάτε σπρώχνετε τον διπλανό σας, γιατί το κάνετε; Είναι πολύ ενοχλητικό,ειδικά για ανθρώπους σαν εμένα που δεν γουστάρουμε να μας ακουμπάνε.
Το κερασάκι στην τούρτα όμως, δεν είχε έρθει ακόμη.
Σκεφτόμουν πως, ούτως ή άλλως, περάσαμε καλά στο skype και ότι δεν ήταν ανάγκη να προχωρήσουμε και σήμερα. Ενώ παίζαμε όμως, άρχισε να παραπονιέται πως δεν αισθάνεται και πολύ καλά. Τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή, πρέπει να πετάξανε πραγματικές σπίθες από τον ενθουσιασμό. Σκέφτηκα πως θέλει να με αποφύγει και έτσι με έβγαζε από τη δύσκολη θέση του να το παίξω εγώ άρρωστος. Αισθάνθηκα σαν εκείνες τις φορές που θες να ακυρώσεις κάτι που έχεις κανονίσει και την ώρα που πιάνεις το κινητό στα χέρια σου, βλέπεις μήνυμα από τον άνθρωπο με τον οποίο είχες κανονίσει, στο οποίο σου ακυρώνει πρώτος ζητώντας σου συγνώμη. Της πρότεινα λοιπόν να φύγουμε και μάλιστα, ενώ επέμενε να πάρει ταξί, ήθελα να παίξω καλά τον ρόλο μου, δηλαδή πως την πιστεύω και προσφέρθηκα να την πάω σπίτι της με το αυτοκίνητο.
Μετά από λίγη, άβολη, πίεση εκ μέρους μου, δέχτηκε.
Όμως, είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή τη μαμά της που όπως μου είπε η Όλγα στο αμάξι, της είχε μαγειρέψει το μεσημέρι φασόλια τα οποία μάλλον δεν ήταν και τόσο καλά. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή, εξιστορώντας μου το τι είχε, θυμήθηκε το πόσο χάλια ήταν τα φασόλια και αηδίασε ή αν ήταν απλώς σύμπτωση αλλά, ξαφνικά, άρχισε να ξερνάει μέσα στο αυτοκίνητο μου. Η τύπισσα έλεγε αλήθεια. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και αυτή άνοιξε τη πόρτα και συνέχισε να ρίχνει ρουκέτες σαν να μην υπάρχει αύριο (που δεν υπήρξε για εμάς), εγώ στεκόμουν δίπλα της κρατώντας ένα πακέτο με μίζερα χαρτομάντιλα στο χέρι, προσπαθώντας να μη γελάσω. Μόλις τελείωσε με τους εμετούς, μπήκαμε πάλι μέσα στο αυτοκίνητο και αυτή έκατσε πίσω επειδή μπροστά ήταν γεμάτο ξερατά. Ακολούθησε το πιο άβολο δεκάλεπτο στην ιστορία των ραντεβού, στο αμάξι επικρατούσε νεκρική σιωπή η οποία έσπαγε μόνο όταν ζητούσα να μου δώσει οδηγίες σχετικά με το που πάμε, για να μου απαντάει με τη, πλέον βραχνιασμένη από τα ξερατά, άθλια, φωνή της. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν Χειμώνας και επειδή το αυτοκίνητο βρομούσε, είχαμε όλα τα παράθυρα ανοιχτά.
Μόλις φτάσαμε σπίτι της, αυτή κατέβηκε και έφυγε χωρίς καν να με χαιρετήσει. Παίζει να έκλαψε και λίγο αλλά δεν είμαι σίγουρος.
Γύρισα σπίτι και προσπάθησα να καθαρίσω το εσωτερικό του αυτοκινήτου μου, ευτυχώς χωρίς να ξεράσω και εγώ.
Από τότε, αν και δεν σβήσαμε ο ένας τον άλλον από το Facebook, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ.
ΥΓ.: (Plot Twist) H κοπέλα παίζει να ξενέρωσε τόσο πολύ μαζί μου, που ξέρασε επίτηδες για να στηρίξει την ιστορία της και να αποφύγει τη συνέχεια του ραντεβού. Ποτέ δεν ξέρεις.
Η φωτογραφία είναι του χρήστη του Flickr Gisela Giardino
Πηγή ➤ vice
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου