Μία Ημέρα με τον Σαμψών τον Τελευταίο Λαϊκό Ήρωα....

Το όνομά του Γιάννη Κεσκιλίδη ανασύρει δυνατές μνήμες στις παλαιότερες γενιές. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται τον «Σαμψών» να δίνει υπαίθριες παραστάσεις ανά την Ελλάδα κάνοντας πράγματα υπερφυσικά. Πέτρες έσπαγαν στο κεφάλι του, φορτηγά περνούσαν από πάνω του και αυτοκίνητα μετακινούνταν με τη δύναμη των δοντιών του με το κοινό να παραληρεί για τις επιδόσεις του.

Το όνομά του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αθλητισμού και το είδος του αθλήματος που υπηρέτησε, του έδωσε επάξια τον τίτλο του τελευταίου λαϊκού ήρωα.

Συνάντησα τον 86χρονο πλέον Γιάννη Κεσκιλίδη στο σπίτι του στη Νέα Ιωνία όπου ζει με τη σύζυγό του. Θυμάται τα πρώτα του βήματα στην πάλη, τους άθλους του και τις επιδόσεις του ενώ, όπως μου λέει, τον στεναχωρεί πολύ η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας. Ο Γιάννης Κεσκιλίδης όμως, ο «Ηρακλής» μιας ολόκληρης εποχής, ξεχνά τα πάντα όταν έχει στην αγκαλιά την εγγονή του.

VICE: Πώς περνάτε τη ζωή σας στα 86;

Γιάννης Κεσκιλίδης: Έχω φθάσει 86 χρόνων. Ευτυχώς, είμαι καλά στην υγεία μου και έτσι μπορώ να απολαμβάνω την εγγονή μου. Όμως, είμαι δυσαρεστημένος και απογοητευμένος με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου και ποτέ δεν είχα προκαταλήψεις για τη χώρα μου. Στεναχωριέμαι πολύ με την εξέλιξη των πραγμάτων.

Περιμένατε αυτές τις εξελίξεις;

Δεν μπορώ να πω ότι δεν θα το φανταζόμουν ποτέ. Από τη δεκαετία του ’80 και στις παραστάσεις μου μιλούσα για μια κοινωνική αρρώστια που υπήρχε και υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Αυτό συν τα οικονομικά μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Τέτοιες εικόνες εγώ δεν έζησα ποτέ στο παρελθόν, παρά τις δυσκολίες που είχε η χώρα μου. Για μένα αυτά τα πράγματα είναι πρωτόγνωρα. Είμαι δυσαρεστημένος.

Τι είναι αυτό που σας πειράζει περισσότερο;

Με πειράζει ό,τι πειράζει κάθε άνθρωπο του λαού. Η κρίση, η κατάντια στην οποία έχουν φθάσει τους συμπατριώτες μου. Όμως, ποτέ δεν χρησιμοποίησα το φανατισμό και τη βία. Παρά τη δύναμή μου, ποτέ δεν είχα τσακωθεί. Με αυτό τον τρόπο μεγάλωσα και τα παιδιά μου. Έμαθα στο γιο μου ότι ποτέ δεν υψώνουμε χέρι. Δεν χαρακτήριζα ποτέ τη δύναμη ως το κύριο χαρακτηριστικό του ανθρώπου.

Πού βρήκατε τη δύναμη για όλους αυτούς τους άθλους;

Υπήρχε σίγουρα και μια γενετική προϋπόθεση. Αυτό φάνηκε και στα παιδικά μου χρόνια. Μέσα στην Κατοχή πάλεψα με γερμανό στρατιώτη. Τότε με ανέλαβε ο Χαρίλαος Μοσχίδης, προπονητής στην πάλη. Είδε πόσο ευέλικτος και δυνατός ήμουν. Με προπονούσε από το 1943. Στη συνέχεια ακολούθησα την ελεύθερη πάλη από τον πειραϊκό σύνδεσμο. Συμμετείχα σε πάρα πολλές διοργανώσεις, φεστιβάλ και πρωταθλήματα που γίνονταν εκείνη την περίοδο - και στις χώρες της Μέσης Ανατολής και στα Βαλκάνια. Αυτοί οι αγώνες ήταν εκτός της Ομοσπονδίας. Ήταν με έπαθλα. Τότε, η πάλη δεν σου έδινε ένα σταθερό εισόδημα, το οποίο θα μπορούσα να έχω με την εξέλιξή μου. Γι’ αυτό ακολούθησα την πορεία αυτών των αγώνων ανά τον κόσμο. Ήμουν σχεδόν ανίκητος.

Τι θυμάστε από τις επιδείξεις δύναμης;

Μου άρεσε πάντοτε να απαθανατίζω τις στιγμές. Έχω δώσει στα παιδιά μου πολλές φωτογραφίες από την εποχή μου. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισα και τις παραστάσεις επίδειξης δύναμης. Πολλά από εκείνα τα νούμερα, τα είχα πρωτοπαρουσιάσει όταν ήμουν φαντάρος. Στην πορεία εμπλούτισα τις επιδείξεις μου, οι οποίες είναι λίγο πολύ γνωστές. Για παράδειγμα, η σπάθη που πέφτει από ύψος πάνω στους κοιλιακούς, οι μαρμαρόπετρες που συνθλίβονται πάνω στο κεφάλι. Πάρα πολύ δύσκολα νούμερα για πάρα πολλά χρόνια ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησα την πάλη.

Η οικογένεια πότε μπήκε στη ζωή σας;

Μετά τη δεκαετία του ΄70 έκανα την οικογένειά μου. Έτσι, οι παραστάσεις μου περιορίστηκαν στο δημαρχείο στην πλατεία Κοτζιά και αργότερα στο Θησείο. Κάποια καλοκαίρια έστελνα τα παιδιά μου διακοπές στην Κατερίνη, από όπου κατάγεται η γυναίκα μου και γύριζα όλη την Ελλάδα. Δεν είχα πολύ χρόνο.

Συζητάτε για τις επιτυχίες σας με την οικογένειά σας ακόμη και σήμερα;

Συζητώ, ναι. Όλος μου ο κόσμος είναι οι μνήμες από την περιπετειώδη ζωή που έκανα. Αν βρω την αφορμή, την αρπάζω για να εξιστορήσω γεγονότα.

Συγκεντρώνετε ακόμη τη δημοφιλία του παρελθόντος;
Έχω μεγάλη αναγνωρισιμότητα ακόμη και σήμερα. Με αγαπάει ο κόσμος. Πολλοί με αναζητούν για να μου κάνουν αφιερώματα. Επομένως, υπάρχει μεγάλη εκτίμηση στο έργο μου. Στην Αθήνα με αντιμετωπίζουν με αγάπη. Άνθρωποι από την επαρχία που με έχουν δει σε παραστάσεις μου δακρύζουν θυμούμενοι τα παιδικά τους χρόνια. Θεωρούν ότι είμαι ένας άνθρωπος που έμεινε έξω από φανατισμούς και αντιπαραθέσεις. Με εκτιμούν γιατί δεν ζήτησα τίποτα ενώ μου προτάθηκαν κάποια πράγματα.

Σας προτάθηκαν πράγματα όπως;

Σε παλιούς αθλητές έδιναν κάποιες θέσεις στο Δημόσιο χωρίς αξιοκρατικά χαρακτηριστικά. Επίσης, έδιναν άδειες ΠΡΟΠΟ. Από αυτά, έμεινα μακριά. Ήθελα ό,τι δημιουργώ να είναι από το δικό μου έργο, από την προσπάθειά μου. Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη εκτίμηση προς το πρόσωπό μου.

Είχαν ακουστεί διάφορα περί αδυναμίας βιοπορισμού και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψής σας.

Όλα αυτά είναι ανυπόστατα ψέματα, ίσως με καλές προθέσεις από αυτούς που τα έγραψαν. Είχα φροντίσει με 15ετή ασφάλιση στο ΤΣΑΥ (Ταμείο Συντάξεων και Αυτασφάλισης) να έχω τη σύνταξή μου, αυτή τη χαμηλή που έχουν οι περισσότεροι συνταξιούχοι. Είχα αγοράσει κι ένα σπίτι στη Νέα Ιωνία και δεν έχω πρόβλημα, όπως είχε γραφτεί. Γι’ αυτό και εύχομαι σε όλους να είναι καλά.

Πηγή ➤ vice

Share on Google Plus

Unknown

"Περί ευθύνης: Τα άρθρα δεν αποτελούν απαραίτητα θέση της ομάδας του "elas.lyste.blogspot.gr". Αναρτούμε κάθε άρθρο που αποτελεί κατα την γνώμη μας ερέθισμα προς προβληματισμό και σκέψη. Tο elas-lyste.blogspot.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψη σας στο ιστολόγιο μας!