.png)
ΛΥΣΤΕ blog ➤ Τι και αν περάσαν 8 χρόνια κρίσης, εγώ ακόμη δεν έχω δουλειά, ακόμη δεν έχω χρήματα να φροντίσω την οικογένειά μου…
2016. Έχει περάσει αρκετός καιρός, από τότε που αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «κρίση» στην καθημερινότητά μας. Μάλλον, από τότε που μπήκε η κρίση στην καθημερινότητά μας! Χρόνια υπομονής, χρόνια αγανάκτησης, χρόνια υποσχέσεων…
Χρόνια ανεργίας… Κι ενώ το βάρος έχει πέσει στην ανεργία των νέων, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν μπορούν να βρουν εργασία. Πολλά προγράμματα ξεκινούν για την αντιμετώπιση της ανεργίας στους νέους, γεγονός που βοηθάει σε κάποιο βαθμό τους νέους να εργαστούν, μα τι μπορεί να γίνει για όσους δεν είναι νέοι; Για όσους έχουν ξεπεράσει το όριο ηλικίας που θέτουν τα προγράμματα αυτά; Τους ανθρώπους αυτούς δύσκολα θα τους προσλάβει κάποιος. Κι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν οικογένειες. Είχαν οργανώσει τη ζωή τους με βάση κάποια δεδομένα. Μα, όταν έχασαν τη δουλειά τους, η ζωή τους άλλαξε.
Ένας άνεργος πατέρας δύο παιδιών μάς περιγράφει τη ζωή του και τις δυσκολίες που περνούν, μα μέσα στα λόγια του διαφαίνεται το πείσμα και η δύναμη που κρύβει μέσα του, ώστε να μπορέσει να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά του:
«Πρώτη του μήνα. Πάλι χτύπησε το κουδούνι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού. Πάλι δεν του άνοιξα… Κάνουμε ησυχία όταν ακούμε τα βήματα του στη σκάλα, για να νομίζει ότι λείπουμε. Τώρα πια το έχουν μάθει και τα παιδιά. Είναι για αυτά κάτι σαν παιχνίδι… Δεν πρέπει να μας ακούσει για να φύγει γρήγορα!
Παλαιότερα, είχαμε το αυτοκίνητο και μπορούσε να καταλάβει αν ήμασταν μέσα ή όχι… Γι’ αυτό, χτυπούσε το κουδούνι επίμονα… Και περίμενε μέχρι να του ανοίξουμε. Τώρα που το πουλήσαμε, είμαστε πιο ήσυχοι! Να και κάτι καλό!
Μα είναι καιρός τώρα που δεν τολμώ να ανοίξω την πόρτα. Ξέρω πως αυτό δεν είναι λύση, άλλωστε. Αλλά τι να του πω; Δεν έχω χρήματα να του πληρώσω το ενοίκιο. Ένα χρόνο τώρα είμαι άνεργος. Η εταιρεία στην οποία δούλευα, πριν κλείσει, δεν μας πλήρωνε. Είχα να πάρω τον κανονικό μου μισθό πάνω από έξι μήνες. Πού και πού μας έδιναν κάποια χρήματα. Αλλά αυτά ήταν για τα τρέχοντα έξοδα. Η σύζυγος μου έχει να δουλέψει πάνω από δυο χρόνια. Κι οι λογαριασμοί τρέχουν. Τα έσοδά μας μειώθηκαν δραματικά. Τα έξοδα από την άλλη όλο και αυξάνονται.
Ντρέπομαι που κρύβομαι. Δεν έχω σκοπό να μην δώσω τα χρήματα στον άνθρωπο. Ποτέ δεν άφηνα απλήρωτους λογαριασμούς πριν σταματήσουν να με πληρώνουν. Όμως τώρα δεν είναι στο χέρι μου. Κι ο ιδιοκτήτης έχει κάνει πολλή υπομονή. Θα μπορούσε να μας είχε βγάλει από το σπίτι. Αλλά κι εμείς σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, του δίνουμε όσα μπορούμε. Μα είναι τόσες λίγες αυτές οι ευκαιρίες! Και τόσες πολλές οι υποχρεώσεις…
Τα χρήματα που πήραμε από την πώληση του αυτοκινήτου μάς έδωσαν μια ανάσα. Μάς βοήθησαν να κλείσουμε κάποιες… τρύπες. Αλλά δεν έφτασαν για όλα!
Κάθε μέρα ψάχνω στις αγγελίες για δουλειά. Δεν με νοιάζει τί δουλειά. Μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Αρκεί να δουλέψω. Όμως, όταν πηγαίνω για συνέντευξη αρχίζουν οι δυσκολίες. Έχω πάει σε τόσες πολλές συνεντεύξεις! Τον πρώτο καιρό ήμουν πιο αισιόδοξος. Τώρα πια δεν είμαι! Σε κάθε συνέντευξη το ίδιο άγχος. Το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι. Η ίδια απογοήτευση στο τέλος. Και οι απαντήσεις τους έχουν γίνει πια τόσο προβλέψιμες: «Θα σας ειδοποιήσουμε, αν υπάρξει κάποια θέση», «Πολύ καλό το βιογραφικό σας, αλλά ψάχνουμε κάποιον σε μικρότερη ηλικία» και άλλα τέτοια. Για τη σύζυγό μου, βέβαια, φαινόταν ακόμα πιο δύσκολο. Ποια εταιρεία θα προσλάβει μια γυναίκα υποθέτοντας πως δεν μπορεί να κάνει υπερωρίες και δεν έχει ευέλικτο ωράριο επειδή έχει οικογένεια και παιδιά;
Το μόνο έσοδο που έχουμε είναι όταν τυχαίνει να πάω για καμιά δουλειά «του ποδαριού» για μια ή δύο μέρες στη θέση κάποιου φίλου.
Έχουμε φτάσει πια σε πολύ δύσκολο σημείο. Υπάρχουν μέρες που δεν έχω χρήματα για να αγοράσω ψωμί. Υπάρχουν μέρες που τα παιδιά μου πάνε στο σχολείο χωρίς να έχουν φάει πρωινό. Δεν με νοιάζει για μένα. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά μου να πεινούν και να στερούνται. Και είναι τόσο καλά παιδιά. Έχουν καταλάβει τί συμβαίνει. Δεν μου έχουν ζητήσει ποτέ τίποτα περιττό. Μπορεί μέσα τους να σκέφτονται, να θέλουν ένα παιχνίδι, ένα γλυκό – παιδιά είναι! – όμως ποτέ δεν το ζητούν.
Όταν έχεις τέτοιες δυσκολίες, επηρεάζεσαι πολύ! Άγχος, νεύρα, ανασφάλεια. Αυτά είναι τα συναισθήματα που με κατέβαλαν. Επηρέασαν και τη σχέση μου με τη γυναίκα μου. Για μία περίοδο, συζητούσαμε μόνο για τα οικονομικά μας προβλήματα. Γκρινιάζαμε, ρίχναμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλο και τελικά τσακωνόμασταν. Ξεσπούσαμε ο ένας στον άλλον, όμως αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος που μπορούσαμε να κάνουμε. Ίσως εξαιτίας των προβλημάτων αυτών δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καθαρά. Συζητήσαμε μέχρι και για διαζύγιο. Η γυναίκα μου το ζήτησε, γιατί, πράγματι δεν μπορούσε να ζει σε ένα περιβάλλον γεμάτο γκρίνια και άγχος.
Τη λύση μάς την έδωσε ο γιος μας. Ήρθε ένα απόγευμα και κάθισε ανάμεσά μας: «Ξέρω ότι έχουμε πολλά προβλήματα. Αλλά δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που είμαστε αγαπημένοι και όλοι μαζί! Οι γονείς του Φώτη χώρισαν. Κι έχουν τόσα χρήματα! Τι να τα κάνει τώρα τα λεφτά ο Φώτης;». Μας έκανε μια μεγάλη αγκαλιά και ξάπλωσε πάνω μας. Σε λίγο ήρθε κι ο μικρός μας γιος. Χώθηκε κι αυτός ανάμεσά μας.
Η γυναίκα μου μού έπιασε το χέρι. «Όλοι μαζί», μου είπε. Από εκείνη την ημέρα η συμπεριφορά μας άλλαξε. Το άγχος και η γκρίνια περιορίστηκαν μόνο για τις πρώτες ημέρες του μήνα. Βέβαια, όταν χτυπάει η πόρτα και δεν μπορώ να πληρώσω, νιώθω απαίσια. Όταν κόβεται το τηλέφωνο, όταν δεν έχω φαγητό για τα παιδιά μου φτάνω σε απόγνωση.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η ιστορία. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξουμε. Ξέρω όμως πως θα αντέξουμε περισσότερο αν είμαστε όλοι μαζί. Ενωμένοι κι αγαπημένοι. Είναι το μόνο φάρμακο, το μόνο όπλο μας απέναντι στην ανεργία».
Πηγή ➤ fylada.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου